Πριν από πολλά χρόνια, η μητέρα μου πέθανε και ο πατέρας μου, ο οποίος τότε ήταν ακόμα αρκετά νέος, έφερε μια άλλη γυναίκα στο σπίτι μας. Δεν τον κατηγορώ καθόλου. Κι εκείνος πέρασε δύσκολα με την απώλεια της γυναίκας του. Μετά την ένατη τάξη, μπήκε σε μια τεχνική σχολή στην πρωτεύουσα και έζησε σε έναν κοιτώνα. Τα χρόνια πέρασαν. Ο καιρός πέρασε, αποφοίτησα από το κολέγιο και βρήκα μια καλή δουλειά. Εκεί γνώρισα τη Βίκα. Αρχίσαμε να ζούμε μαζί. Σύντομα έμεινε έγκυος και δηλώσαμε επίσημα τη σχέση μας, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της. Σε μια τέτοια εξέταση ρουτίνας, διαπιστώσαμε ότι δεν θα αποκτούσαμε ένα παιδί, αλλά δύο.
Γεννήθηκαν τα δίδυμα και η Βικτώρια έγινε ανόμοια με τον εαυτό της. Ανησύχησα πολύ για την κατάστασή της, αλλά το απέδωσα σε επιλόχειο κατάθλιψη. Έπρεπε να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά για να κερδίσω περισσότερα χρήματα. Εξάλλου, δύο παιδιά είναι μεγάλο έξοδο… Όταν τα παιδιά ήταν έξι μηνών, η γυναίκα μου μας άφησε και επέστρεψε στους γονείς της. Ζούσαμε όχι μακριά ο ένας από τον άλλον. Καθώς ήμασταν τόσο κοντά, δεν ήθελε να βλέπει τα παιδιά της. Η γυναίκα μου κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, η πεθερά μου, όταν συναντηθήκαμε, έκανε ότι δεν με πρόσεξε και απομακρύνθηκε.
Έπρεπε να μετακομίσω με τον πατέρα μου και τη μητριά μου. Ήταν αρκετά ευγενική και στοργική με τα εγγόνια της. Με βοήθησε και έμεινε μαζί τους για λίγο καιρό. Της είμαι πάρα πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Όταν τα παιδιά έφτασαν στην ηλικία του νηπιαγωγείου, επέστρεψα στην πρωτεύουσα και βρήκα δουλειά. Πρόσφατα, συνάντησα την πρώην φίλη μου τυχαία στο δρόμο, όταν επέστρεφα με τα παιδιά μου από την πρεμιέρα ενός νέου καρτούν. Η Vika είπε ότι ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα ξανά. Έμεινα έκπληκτος. Πίστευε πραγματικά ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κερδίσει πίσω; Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, πότε μάθαμε να ζούμε και να τα βγάζουμε πέρα χωρίς εκείνη; “Δεν έχει έρθει ούτε μας έχει τηλεφωνήσει ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια.” “Δεν σε χρειαζόμαστε!” είπα. Είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον τα παιδιά μου θα καταλάβουν γιατί το έκανα αυτό και θα με συγχωρήσουν.
