Κάθε φορά που ο σύζυγός μου και εγώ μαλώνουμε, οι γονείς μου παίρνουν πάντα το μέρος του. Λένε ότι έχω εσωστρεφή φύση και μπορώ εύκολα να μετατρέψω ένα βουνό σε μια ελιά. Αλλά το γεγονός ότι αρνήθηκαν να με πάρουν στο σπίτι όταν ήρθα σε αυτούς μετά από ένα ακόμη σκάνδαλο απλώς με σόκαρε. Εκείνη την ημέρα, ο σύζυγός μου επέστρεψε από τη δουλειά και απαίτησε αμέσως δείπνο από εμένα. Του εξήγησα ότι είχα ρεπό.
Πήγα σε ένα σαλόνι ομορφιάς, έκανα τα νύχια μου, συνάντησα μια φίλη. Δεν είχα χρόνο να μαγειρέψω δείπνο. Και τότε άρχισε να μου φωνάζει. “Δουλεύω όλη μέρα για να μπορείς να ξοδεύεις τον καλύτερό σου εαυτό στα ινστιτούτα ομορφιάς. Και δεν μπορείς να μαγειρέψεις ούτε μια απλή σούπα. Τι θα φάμε εγώ και ο γιος μου το βράδυ;”. Για μένα, τα λόγια του και ο τόνος με τον οποίο τα είπε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν σιώπησα και του τα είπα όλα. Φώναξα ακόμα και την ώρα που πακετάριζα και έντυνα τον γιο μου. Ο σύζυγός μου δεν προσπάθησε καν να με αγκαλιάσει. Απλώς κάθισε στον καναπέ και περίμενε να του φέρουν το φαγητό.
Αποφάσισα να πάω στους γονείς μου. Αλλά εκείνοι αρνήθηκαν να με δεχτούν. “Πάρε τον γιο σου και φύγε από το διαμέρισμά μας”, είπε η μητέρα μου. Πώς μπορούσε να πάρει το μέρος του; Είπε ότι θα έπρεπε να φροντίζω καλύτερα την οικογένειά μου και να μην σκέφτομαι τα ινστιτούτα ομορφιάς. Και ο πατέρας μου είπε ότι αν ήμουν γυναίκα του, θα με είχε διώξει από καιρό. Δεν είχα τίποτα να κάνω. Έπρεπε να πάω σπίτι και να ζητήσω συγγνώμη από τον σύζυγό μου. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι γονείς μου αρνήθηκαν να με δεχτούν.
