Η σύζυγός μου και εγώ ήμασταν πολύ χαρούμενοι όταν η μοναχοκόρη μας θέλησε να ζήσει μαζί μας μετά το γάμο. Έχουμε το δικό μας μεγάλο σπίτι και μας άρεσε ο γαμπρός μας, οπότε δεν νιώθαμε καμία ντροπή. Και το παιδί μας είναι στο πλευρό μας. Τι άλλο χρειάζεστε; Και η είδηση της επικείμενης γέννησης του εγγονού μας έκανε τη γυναίκα μου και εμένα τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους. Το πρώτο εγγόνι ακολουθήθηκε από ένα δεύτερο και στη συνέχεια από δίδυμα. Η σύζυγός μου αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δουλειά της, γιατί το Μιλάνο μας ράβει μόνο με τα παιδιά. Σύντομα όμως η κόρη μου είπε ότι δεν θα γίνει αργόσχολη και ήθελε να πάει στη δουλειά. Στηρίξαμε την κόρη μας και σε αυτό. Αλλά το γεγονός είναι ότι η γυναίκα μου δυσκολευόταν πολύ να φροντίζει μόνη της τέσσερα αγόρια. Αναγκάστηκα να πιάσω δουλειά στο σπίτι για να τη βοηθήσω σε κάτι. Μέχρι το τέλος της ημέρας αυτή και εγώ ήμασταν σαν να επιβιώνουμε από μια λεμονόκουπα, μερικές φορές τα μάτια μας κολλούσαν μεταξύ τους ακριβώς την ώρα του δείπνου.
Πιστεύετε ότι φρόντιζαν τα παιδιά τη νύχτα; Τίποτα τέτοιο, ακόμη και τα πιάτα μετά το δείπνο τα άφηναν σε μένα ή στη γυναίκα μου. Μετά από μια “δύσκολη” μέρα στο γραφείο, η Μιλάνα πήγαινε να ξεκουραστεί στον καναπέ, μελαγχολώντας και χαμογελώντας, φροντίζοντας να πάρει το λάπτοπ της. Η σύζυγος υπονοούσε και στη συνέχεια έλεγε ευθέως στην κόρη της ότι τα παιδιά έπρεπε να επικοινωνήσουν με τη μητέρα τους. Η Μίλκα απλώς την απομάκρυνε με το χέρι. Δεν ήταν σαν να πηγαίναμε σε απεργία, οπότε η γυναίκα μου και εγώ συνεχίζαμε να κάνουμε όλες τις δουλειές του σπιτιού και να φροντίζουμε τα παιδιά. Μέχρι που ένα περιστατικό μας άνοιξε τα μάτια για την ίδια μας την κόρη. Τις προάλλες ο γαμπρός μου άφησε το τηλέφωνό του στο σπίτι και το χρειαζόταν στη δουλειά. Άρπαξα το τηλέφωνο και έτρεξα να το πάρω, και τότε έλαβα ένα μήνυμα από την κόρη μου. Ανησύχησα – τι συνέβη και μου έστειλε μήνυμα γιατί μόλις είχαμε βρεθεί μαζί. Άνοιξα το μήνυμα και ήταν σαν να με έλουζαν με κρύο νερό. Σε αυτό το μήνυμα η κόρη μου μιλούσε πολύ άσχημα για εμάς.
Στην αρχή δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι μας αποκαλούσε Ναζί. Θα σιωπήσω για τα υπόλοιπα. Δεν είπα τίποτα στον κουνιάδο μου ή στη γυναίκα μου. Με το ζόρι άντεξα το βράδυ και κατά τη διάρκεια του δείπνου είπα ότι δεν σκόπευα να ανεχτώ άλλο την παρουσία τους στο σπίτι μου. Όλοι ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Η κόρη απλώς σηκώθηκε όρθια. Η σύζυγός μου προσπάθησε να παρέμβει και να ηρεμήσει τα πράγματα, αλλά εγώ είπα: “Αρκετά! Έχουμε αναθρέψει λάθος την κόρη μας, αν αφού κάθισε στο κεφάλι μας, μας θεωρεί παράσιτα. Λοιπόν, δεν θα είμαστε πλέον παράσιτα. Θα σας πετάξουμε ένα τραπεζομάντιλο. Τώρα ζουν με τα πεθερικά τους. Η καημένη πρέπει να κοιμάται στην κουζίνα, έχει διαμέρισμα, όχι ιδιόκτητο σπίτι. Της λείπουν πολύ τα εγγόνια της στην αρχή, ειδικά η γυναίκα της. Μετά την κάλεσαν πίσω στη δουλειά και η ζωή της άρχισε σιγά σιγά να βελτιώνεται. Η γυναίκα μου επιμένει να συμφιλιωθώ με την κόρη μου. Δεν με πειράζει, αλλά πρώτα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη. Διαφορετικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
