Ο σύζυγός μου και εγώ καταλάβαμε ο ένας τον άλλον τέλεια, αλλά ήταν μόνο λίγα χρόνια μετά το γάμο μας. Μετά από λίγο, αγωνιζόμασταν συνεχώς, αλλά συνέχισα να κρύβω από τη μαμά μου και τα παιδιά όλη την ώρα που είχα προβλήματα. Δεν ήθελα η μαμά μου να δει πόσο κακή ήμουν, οπότε πάντα είπε ότι ήμουν καλά και ήμουν ευτυχώς παντρεμένος. Και έτσι, οι κόρες μου γεννήθηκαν στο γάμο, μεγάλωσαν έξυπνες και όμορφες και μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο μετακόμισαν σε άλλη πόλη για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Και έτσι, όταν ο σύζυγός μου και εγώ μείναμε μόνοι, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε ήδη τίποτα να μιλήσουμε, ότι βαριόμασταν μαζί.
Παραπονέθηκα σε έναν στενό φίλο ότι δεν είχαμε τίποτα να συζητήσουμε εκτός από τα παιδιά και η Ήρα, αφού με άκουσε, είπε ότι ήταν πραγματικά φυσιολογικό ότι τώρα έχουμε μια τέτοια κρίση που πρέπει απλώς να περάσουμε. Με συμβούλεψε να ξεχάσω την βιβλική αγάπη και να ζήσω και να απολαύσω τη ζωή. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς συνέβη ότι εμείς, που είμαστε τόσο κοντά, αποξενωθήκαμε. Μια μέρα ένας άντρας ήρθε σπίτι και είπε ότι έπρεπε να πάει στο χωριό για δουλειά και θα έμενε εκεί για λίγο.Δεδομένου ότι δεν μιλούσαμε ο ένας στον άλλο τις περισσότερες φορές, δεν είπα τίποτα πολύ, σκέφτηκα,
ότι αυτό είναι όλο-η διάλυση και το τέλος της παντρεμένης ζωής. Μετά από λίγο, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε ο σύζυγός μου, αλλά δεν ήθελα να τον καλέσω. Μια μέρα, γύρισα σπίτι από το σπίτι των θυγατέρων μου, κοιτάζω και δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου – ο σύζυγός μου στέκεται στη σόμπα, μαγειρεύει δείπνο, το τραπέζι είναι στρωμένο. Στεκόμουν και αναρωτιόμουν, και μου είπε να πλύνω τα χέρια μου και να καθίσω στο τραπέζι, όταν ρώτησα ποιες ήταν οι διακοπές, ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε και είπε ότι του έλειψα και ήθελε να με ευχαριστήσει. Υποσχέθηκε να μην χωρίσει μαζί μου πια και, ξέρετε, μου φαίνεται ότι έχουμε γίνει πιο κοντά ο ένας στον άλλο και νεότεροι από δεκαετίες.
