Την παρασκευή, πήγαινα στο σιδηροδρομικό σταθμό για να πάω στη χώρα. Είδα ένα έγκυο κορίτσι στην πλατφόρμα. Κάθισε και κοίταξε με λαχτάρα την απόσταση. Είχε μια τσάντα με πράγματα στα χέρια της. Ήταν αμέσως προφανές ότι το κορίτσι έφευγε για λίγο. Όταν επέστρεψα από το εξοχικό σπίτι, την είδα ξανά στο ίδιο μέρος. Φορούσε τα ίδια ρούχα και κουβαλούσε το ίδιο πακέτο. Αποφάσισα να της μιλήσω.- Θα με συγχωρήσεις που είμαι ενοχλητικός. Σε είδα στο ίδιο μέρος την παρασκευή. Δεν μπορείς να φύγεις;
– Δεν πάω πουθενά. Ο άντρας μου με πέταξε έξω από την πόρτα.Αποδείχθηκε ότι το κορίτσι δεν είχε συγγενείς και φίλους. Είναι από ορφανοτροφείο. Ντρεπόταν να ζητήσει βοήθεια από περαστικούς. Αποφάσισα να τη βοηθήσω. Προσφέρθηκε να έρθει στο σπίτι μου. Δεν έχω παιδιά, ούτε και ο σύζυγός μου.Το επόμενο πρωί, η κοπέλα μοιράστηκε τα προβλήματά της. Το όνομά της είναι Λάρισα και είναι 21 ετών. Η ίδια είναι ορφανοτροφείο. Ο σύζυγος του κοινού δικαίου έπινε πολύ και περπατούσε. Η Λάρισα αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στην πρωτεύουσα. Και δεν ξέρει τι θα κάνει τώρα. Μετά από όλα, πρόκειται να γεννήσει και είναι απίθανο να προσληφθεί για να εργαστεί με μια τέτοια κοιλιά.
Πού θα την αφήσω να φύγει τώρα; Είπε ότι θα μείνει μαζί μου για τώρα, και τότε θα δούμε. Συλλέξαμε τα πράγματα των παιδιών για έναν φίλο, αγόρασα ένα παχνί, ένα καροτσάκι. Σύντομα η Λάρισα γέννησε μια κόρη. Τόσο όμορφη και δυνατή. Της βρήκα δουλειά με φίλους.Αποδείχθηκε υπεύθυνη και έμαθε αρκετά γρήγορα. Οι φίλοι μου ήταν πολύ ευχαριστημένοι μαζί της και η καριέρα της άρχισε να αναπτύσσεται γρήγορα.
Η Λάρισα και εγώ γίναμε οικογενειακοί άνθρωποι. Για τη Βαρένκα, ήμουν η γιαγιά της. Την στείλαμε στο νηπιαγωγείο όταν έγινε 2 ετών.Πρόσφατα, η Λάρισα ήρθε και είπε ότι ο επικεφαλής της εταιρείας της είχε προτείνει και δεν ήξερε τι να κάνει.
Ήμουν πολύ χαρούμενος γι ‘ αυτήν. Τρεις μήνες αργότερα, παντρεύτηκε. Συχνά έρχονται να με επισκεφθούν. Έτσι έγινα μητέρα και γιαγιά στα γηρατειά μου.
