Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ζω εδώ – σε ένα μικρό σπίτι στην άκρη του χωριού. Όλη μου η παιδική ηλικία, η νεολαία και η νεολαία πέρασαν εδώ. Έφερα τον αρραβωνιαστικό μου σε αυτό το σπίτι για να γνωρίσει τη μαμά και τον μπαμπά, έφυγα εδώ με τον άντρα μου και επέστρεψα σε ηλικία 30 ετών με ένα μωρό στην αγκαλιά μου – την κόρη μου. Ο σύζυγός μου και εγώ δεν είχαμε μια καλή ζωή μαζί, χωρίσαμε. Αλλά οι γονείς μου ήταν ευτυχείς να με καλωσορίσουν πίσω, ο οποίος αργότερα πέθανε. Η κόρη μου μεγάλωσε σε αυτό το σπίτι, παντρεύτηκε και η εγγονή μου μου το έδωσε. Μια ολόκληρη ενδιαφέρουσα ιστορία με ένα τεράστιο καλάθι αναμνήσεων. Μόνο τώρα, αν αφήσουμε στην άκρη τον συναισθηματισμό, πρέπει να δούμε αυτό το σπίτι ρεαλιστικά: έχει γίνει μαύρο, κρεμασμένο, λυγισμένο, το πάτωμα είναι σάπιο και η οροφή, καλυμμένη με παλιό σχιστόλιθο, έχει πέσει κάτω. Η κόρη και ο γαμπρός μου είπαν ότι οι τοίχοι στο σπίτι ανθίζουν και είναι άχρηστο να επισκευάσουμε αυτό το σπίτι, γιατί σύντομα θα καταρρεύσει από μόνο του. Το παιδί τους δεν ζει καλά σε τέτοιες συνθήκες, έτσι θα πάνε καλύτερα στην πόλη και θα νοικιάσουν ένα διαμέρισμα. Οι τρεις μας μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε. Και έμεινα μόνος. Είναι δύσκολο να είσαι μόνος, αλλά μερικές φορές πηγαίνω να μιλήσω με τους γείτονες, βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και πρόσφατα γνώρισα τον γείτονά μου-τρέχει ευτυχισμένη, είναι ήδη λαμπερή, είναι τόσο χαρούμενη στην ψυχή της! Τι είναι; Άρχισε αμέσως να μου καυχιέται ότι ο γιος και η νύφη της είχαν αγοράσει ένα μικρό σπίτι έξω από την πόλη με τρία δωμάτια, συμπαγή, με όλες τις ανέσεις, ακόμη και ένα μικρό οικόπεδο για την καλλιέργεια λουλουδιών και φυτών! Σε γενικές γραμμές, την παίρνουν για να ζήσουν μαζί τους. Ήταν τόσο τυχερή! Ήμουν ακόμη ζηλιάρης-τα παιδιά θα με είχαν πάρει να ζήσω μαζί τους έτσι! Και τώρα, φαίνεται, το όνειρο έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Τα παιδιά μου τηλεφώνησαν και είπαν στο τηλέφωνο ότι προετοιμαζόταν μια έκπληξη με τη στέγαση, θα έρθουν και θα μου πουν τα πάντα. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Τα παιδιά έφτασαν και άρχισαν να μου λένε ότι έπαιρναν ένα διαμέρισμα με πίστωση, ήθελαν να με πάρουν και να μου το δείξουν. Με ταξί, σχεδόν σε μια επίσημη ατμόσφαιρα, φτάσαμε στο μεγάλο σπίτι! Πλησιάζουμε επίσης σε μια νέα γειτονιά, νέα κτίρια. Τα παιδιά βγήκαν από το αυτοκίνητο τόσο χαρούμενα, μου δείχνουν το νέο ασανσέρ, τον 4ο όροφο, και εδώ είναι το διαμέρισμα. Διαμέρισμα τριών δωματίων! Και είμαι πολύ χαρούμενος και λέω: – παιδιά, πού θα είναι το δωμάτιό μου; Η κόρη δίστασε κάπως και μετά είπε: – Μαμά, λοιπόν, κατέστρεψε όλη την έκπληξη! Θέλαμε να είστε χαρούμενοι για εμάς, όπως και για τα παιδιά σας! Πώς θα ταιριάξουμε όλοι εδώ;
Εδώ είναι η κρεβατοκάμαρά μας, εδώ είναι το παιδικό δωμάτιο, και αυτή είναι η αίθουσα: πρέπει να συναντήσουμε τους επισκέπτες κάπου! Και το επόμενο έτος σχεδιάζουμε ένα άλλο παιδί, θα είμαστε πολλοί από εμάς, δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε. Και από την άλλη πλευρά, πώς θα φύγετε από αυτό το σπίτι; Και εκτός αυτού, έχετε αναμνήσεις εκεί, φίλες και μια γάτα που δεν χρειαζόμαστε εδώ. Καλύτερα να σου αγοράσουμε καινούριο νιπτήρα. Άκουσα τα τελευταία της λόγια σαν να ήμουν μισοκοιμισμένος. Κοίταξα τον γαμπρό μου–κρύβει τα μάτια του, τον καταλαβαίνω: υπακούει πάντα στην κόρη μου σε όλα, ποτέ δεν την αντικρούει. Είπα στην κόρη μου ότι έπρεπε επειγόντως να πάω στην κλινική και πήρα το λεωφορείο με τα πόδια. Για τρεις μέρες στο σπίτι περίμενα την κόρη μου να με λυπάται, να με καλέσει σε αυτήν, αλλά δεν τηλεφώνησε. Στη συνέχεια, κάλεσα τον αριθμό της για να δω πώς έκανε. – Ναι, δεν έχουμε τίποτα ιδιαίτερο, πηγαίνουμε για ψώνια, επιλέγουμε έπιπλα για τον εαυτό μας, — είπε η κόρη. Αυτό είναι όλο. Σκέφτομαι: ίσως έτσι πρέπει να είναι; Σε αυτό βασίζομαι: το περίβλημα είναι παλιό, είναι ήδη παλιό, γιατί είμαι ήδη 63 ετών. Ίσως μόλις βιδώθηκα εκ των προτέρων ότι η κόρη μου πρέπει να με πάρει από την παλιά καλύβα μου. Και δεν μου χρωστάει τίποτα: αφήστε τους νέους να ζήσουν για τη δική τους χαρά. Αν και είναι πικρό να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, δυστυχώς, κανείς δεν με χρειάζεται πια.
