Εγώ, ορφανός, μεγάλωσα από τη γιαγιά μου. Δύο μέρες πριν το σχολικό χορό, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Ο πατέρας του παιδιού, ο συμμαθητής μου, αφού έμαθε για αυτό, άρχισε να επιμένει στον τερματισμό της εγκυμοσύνης. Αλλά δεν του έκανα παραχωρήσεις. “Θα παραπονεθώ ακόμα κι αν με αφήσεις”, του είπα. Έκανε ακριβώς αυτό, το έσκασε. Οι φίλοι του σχολείου μου έφυγαν επίσης. Και μόνο η γιαγιά μου με υποστήριξε. Εννέα μήνες αργότερα, γέννησα δίδυμες κόρες. Για δύο χρόνια, μέχρι που τα κορίτσια μεγάλωσαν λίγο, δούλευα με μερική απασχόληση σφουγγαρίζοντας πατώματα στο γειτονικό γραφείο. Στη συνέχεια εισήλθε στο Ινστιτούτο, συνεχίζοντας να εργάζεται ως καθαριστής.
Εδώ γνώρισα τον Άντον, έναν όμορφο, όμορφο, χαρούμενο νεαρό άνδρα. Αποστρατεύτηκε πριν ένα χρόνο. Κατάφερα να δουλέψω λίγο στο Ινστιτούτο. Αυτός και εγώ ήμασταν μεγαλύτεροι από τους συμμαθητές μας και είδαμε τη ζωή σε διαφορετικό φως, σε αντίθεση με τους συμμαθητές μας. Γι ‘ αυτό γίναμε γρήγορα φίλοι και μετά ξεκινήσαμε μια σχέση. Ο Άντον με βοήθησε ακόμη και να καθαρίσω το πάτωμα στη δουλειά. Και έγινε πολύ φιλικός με τα κορίτσια μου. Δεν είχαμε γίνει ακόμη οικογένεια και οι κόρες τον αποκαλούσαν ήδη μπαμπά και ανέβηκαν πρόθυμα στους ώμους του.
Ο Άντον και εγώ Καταγράψαμε τον γάμο μας μετά την αποφοίτησή μας. Ο σύζυγος υιοθέτησε τα κορίτσια. Ο Άντον ανέβηκε γρήγορα στις τάξεις και στην αρχή φρόντισα το σπίτι και τα παιδιά και μετά ξεκίνησα τη δική μου επιχείρηση. Θέλαμε πραγματικά να έχουμε παιδιά μαζί, αλλά τίποτα δεν λειτούργησε για εμάς. Τα κορίτσια μας είναι μητέρες εδώ και πολύ καιρό, μας έδωσαν εγγόνια, δύο το καθένα. Ένα πέμπτο θα γεννηθεί σύντομα. Αγαπώ τον άντρα μου και ευχαριστώ τη μοίρα που με έφερε μια φορά… Είναι σωστό να πούμε ότι αν ένα παιδί χτυπήσει μια πόρτα, ανοίγει αμέσως μια άλλη. Είναι σημαντικό να δούμε την ευκαιρία που έχει ανοίξει και να μην αρνηθεί το δώρο του Lee.
