Πριν από λίγες εβδομάδες, η γειτόνισσά μας απεβίωσε. Ήταν 75 ετών, αλλά ήταν καλά στην υγεία της, πολύ δραστήρια, πήγαινε μόνη της για ψώνια και συναναστρεφόταν με τους φίλους της. Ο ξαφνικός της θάνατος αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς. Πρόσφατα όμως μια ηλικιωμένη γειτόνισσα μου διηγήθηκε μια ιστορία που συνέβη λίγο πριν από τον θάνατό της. Η γιαγιά μου είχε εντοπιστεί από απατεώνες. Ο ένας έπαιζε τον απατεώνα, ο άλλος τον αστυνομικό. Ο “απατεώνας” απαιτούσε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, αλλά ο “αστυνομικός” τηλεφώνησε αμέσως και είπε ότι όλα ήταν υπό έλεγχο.
Σύμφωνα με το σενάριο, η γιαγιά έπρεπε να παραδώσει τα χρήματα και ο απατεώνας θα συλλαμβανόταν. Της είπαν να πετάξει τα χρήματα από το παράθυρο, τυλιγμένα σε μια σακούλα. Και έτσι έκανε. Η γιαγιά μου φαινόταν πάντα τόσο έξυπνη, μερικές φορές και προσεκτική. Αλλά όχι: έδωσε 200.000 σε κάποιον άγνωστο. Κάλεσα τον αστυνομικό, ή τουλάχιστον την κόρη μου. Και μετά την αστυνομία, δηλώσεις. Παρακολούθησαν τις κάμερες – τίποτα: τα παράθυρα της γιαγιάς μου ήταν στην άλλη πλευρά του σπιτιού. Αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η γιαγιά πήγε για ύπνο. Προφανώς, φύλαγε αυτά τα χρήματα για την κόρη της ή τα φύλαγε για τη δική της προστασία.
Αλλά πάνω απ’ όλα σκέφτομαι τους εγκληματίες. Πώς έχουν τη συνείδηση να κάνουν κάτι τέτοιο σε μοναχικούς ανθρώπους; Το μυαλό λειτουργεί και δεν είναι αδυναμία να εξαπατάς τους νέους, οι οποίοι τουλάχιστον μαθαίνουν από τα λάθη τους. Ας επιστρέψει όλο αυτό το κακό σε αυτούς. Ας πέσουν κάπου κάτω ή ας παγώσουν στο κρύο. Και ας σταθούν μπροστά στα μάτια τους οι εξαπατημένοι γέροι στις τελευταίες στιγμές της άθλιας ζωής τους.
