Η πεθερά μου έχει αυτή την κακή συνήθεια. Όταν λαμβάνει τη σύνταξή της, πηγαίνει αμέσως και κάνει ανάληψη ολόκληρου του ποσού από την κάρτα. – “Ας το κρατήσουν στο σπίτι, είναι πιο ασφαλές εκεί”, λέει. Και η σύνταξή της δεν είναι μικρή, είναι βόρεια. Έχει ακόμη και αρκετά χρήματα για να βάλει μερικά από αυτά σε έναν κουμπαρά.
Και μια μέρα με παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας και μου λέει ότι λείπει το πορτοφόλι της: “Αφού σήκωσα τα χρήματα, πήγα στην αγορά και αγόρασα μερικά ψώνια, αλλά πλήρωσα μόνο με ό,τι είχα στην τσέπη μου. Δεν έβγαλα το πορτοφόλι μου από την τσάντα μου. Είμαι σίγουρη ότι οι απατεώνες το έκλεψαν!”, λέει και προσθέτει: “Σύντομα θα μας τελειώσουν τα τρόφιμα. Τι θα κάνω; Έχω ένα μήνα για να ζήσω έτσι!” και έκλεισε το τηλέφωνο.
Λίγα λεπτά αργότερα, τηλεφώνησε στον σύζυγό της με πιο δραματική διάθεση: “Η σύζυγός σας δεν έχει πει ούτε μια λέξη για να με υποστηρίξει ή να λύσει αυτό το θέμα. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω; Είμαι εντελώς απένταρη. Ο άντρας απάντησε: “Ο άντρας δεν έχει τίποτα: – “Μαμά, πάρε τα χρήματα από τις αποταμιεύσεις σου προς το παρόν. Πάντα σε βοηθάμε με το φαγητό και δεν θα σε αφήσουμε χωρίς χρήματα. Μην ανησυχείς! Ήταν επίσης προσβεβλημένη από τον σύζυγό της. Πιθανώς νόμιζε ότι επρόκειτο να την αποζημιώσουμε για την απώλειά της.
Αλλά δεν είμαστε πλούσιοι: εγώ είμαι σε άδεια μητρότητας, μόνο ο σύζυγός μου εργάζεται και έχουμε δύο παιδιά. Το βράδυ, τηλεφώνησε και είπε ότι θυμήθηκε πού είχε αφήσει το πορτοφόλι της. Το επόμενο πρωί πήγε και το πήρε. Επέστρεψε το πορτοφόλι με τα χρήματα, αλλά η δυσαρέσκεια παρέμεινε. Με κάθε ευκαιρία λέει: “Δεν με στήριξες ούτε ηθικά ούτε οικονομικά! Είναι δύσκολο να ζεις με τόσο άπληστους συγγενείς. Και μπορώ να προσθέσω μόνο ένα πράγμα: μου φαίνεται ότι πρόκειται για μια επινοημένη ιστορία. Προσπάθησε να πάρει ένα άλλο χρηματικό ποσό από εμάς. Αυτό ήταν αναμενόμενο από αυτήν.
