Η Νάστια ανακάλυψε ότι ο σύζυγός της την απατά. Δεν κοιμήθηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσπάθησα με κάποιο τρόπο να σας ηρεμήσω και τα συναισθήματα. Δεν δούλεψε. “Γιατί τον αγαπώ? Μετά από όλα όσα έκανε? Θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου: “Είναι δικό μου λάθος που αγαπάς τόσο πολύ. Είστε τα πάντα γι ‘αυτόν – και εξακολουθεί να κοιτάζει στο πλάι, εξακολουθεί να ψάχνει για κάτι περισσότερο.
” Η Νάστια θυμήθηκε πώς, έξυπνη και καλά διαβασμένη, στάλθηκε σε αυτό το χωριό για να εργαστεί ως δασκάλα. Και η Αντρέι, που ήταν τόσο εντυπωσιασμένη μαζί της που συνόδευε το σπίτι απολύτως κάθε μέρα. Το μωρό ξύπνησε: πεινασμένο. Πήγα να ταΐσω. Δεν υπήρχε πολύς χρόνος για να περιμένει μέχρι το ξημέρωμα. Είναι πιο εύκολο να μην ξαπλώσεις καθόλου. Ο Άντριου επέστρεψε το απόγευμα.
Εκείνη, από συνήθεια, πήγε στο φούρνο για να μαγειρέψει κάτι, και στη συνέχεια επέστρεψε, ακούγοντας τη φωνή του συζύγου της. Το δωμάτιό μου είναι μικρό, όλα δεν θα ταιριάζουν. – Καλό. Θα βάλω τα πράγματα της Σβέτας στην ντουλάπα. Και είναι απαραίτητο να δώσουμε Ντασίνα: το επόμενο έτος θα είναι λίγο. -Θα πάρω το κουκούλι Όχι, τότε θα πάρετε την καρέκλα? Για μαθήματα? Γιατί είναι; – Γιατί είναι αυτό? Αν μοιραζόμαστε τα πάντα, τότε αυτό ισχύει για τα παιδιά. Ο Αντρέι ήταν ντροπιασμένος, αλλά δεν τολμούσε να πει τίποτα.
Και η Νάστια, όπως υποσχέθηκε, πήγε να συλλέξει τα πράγματα των παιδιών. Τα κορίτσια συνήθισαν σταδιακά τη νέα κατάσταση. Την πρώτη εβδομάδα επέστρεψαν μετά το σχολείο στη μητέρα τους. Και η Νάστια βρήκε ένα πονηρό σχέδιο: – Όσο περισσότερο χρόνο περνάτε σε ένα νέο σπίτι, τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψετε εδώ. Τα κορίτσια κατάλαβαν τα πάντα: λίγες εβδομάδες αργότερα ο Άντριου τα έφερε πίσω με πράγματα και κάθισε στη βεράντα. Η Ναστία δεν έδωσε αντίδραση. Έμεινε εκεί για αρκετές ώρες. Το βράδυ, όταν η γυναίκα βγήκε για να ταΐσει τα βοοειδή, χτύπησε τον σύζυγό της με έναν κάδο και τους συγχωρούσε.
