Λάρισα ξάπλωσε στον τοίχο και έκλαψε – είσαι τρελός? Κλαίει εξαιτίας των ανδρών? Δεν αξίζουν! Ελάτε στις αισθήσεις σας! – Η Βάνκα μου αξίζει τον κόπο. Ξέρετε, είναι τι. -Τι; – Κάτι ακόμη ενδιαφέρθηκε. -Ω, δεν θα καταλάβετε. Εδώ έχετε, τη μόνη φροντίδα, γλυκά στο παχνί – και η Λάρισα έγνεψε προς το θάλαμο γέννησης. Πού εξαφανίζεται? Έχω ήδη καλέσει όλους. Και η Βάνετσκα έφυγε – Νεφιόδοβα, δεν είναι καιρός να πάτε σπίτι.
Πρέπει να ντύνομαι – ρωτώντας ειλικρινά τον καθαριστή – Και κανείς δεν με παίρνει μακριά – η Λάρισα δεν μπορούσε πλέον να συγκρατεί τις σχισμές. Αλλά εδώ είναι – μια πολυαναμενόμενη κλήση από τον σύζυγό της! – Αλλά, Βάνια, είστε εσείς? Πού είσαι? Όπως στο Λυκαρίου! Φαγητό – Λάρισα πήδηξε από το κρεβάτι, αλλά σύντομα ανέκτησε τις αισθήσεις, ακούγοντας μια άγνωστη φωνή στο σωλήνα.
– Ποιος είσαι? Με ποια έννοια – καταρρακωμένος? Δεν σε καταλαβαίνω. Η Λαρίσα κάθισε στο κρεβάτι και άκουσε προσεκτικά… Πήγε στο παράθυρο, δυστυχώς άπλωσε τα χέρια της. Οι γείτονες στο θάλαμο σταμάτησαν ακόμη και να συλλέγουν πράγματα, και σιωπηλά κοίταξαν τη γυναίκα. – Πες μου ήδη, τι συνέβη; – Εδώ, πέτρα! Αυτός πέφτει, και δεν δίνετε καν μια άποψη – οι γείτονές σας δεν έμειναν πίσω. Αλλά η Λάρισα δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. – Μαμά, γεια σας.
Το ξέρετε ήδη? Ναι, είναι στο Λυκάρι. Θα έρθεις με τον μπαμπά? Λοιπόν, σας περιμένω – Λάρισα έβαλε το τηλέφωνο στο κομοδίνο και άρχισε να συλλέγει τα πράγματα. Οι γυναίκες στην εργασία άφησαν το δωμάτιο όλες μαζί. Γέλασαν και χαμογέλασαν, αντάλλαξαν επαφές. Σύμφωνα με τη Λάρισα, όπως υποσχέθηκαν, οι γονείς έφτασαν. Όλοι πήγαν σπίτι. Κάθε νέα μητέρα ήταν τόσο χαρούμενη που ξέχασαν ακόμη και να μάθουν τι συνέβη στη Βανέσκα. Αύριο δεν θα το θυμούνται.
