Η Ira συνήθιζε να λέει σε όλους ότι είχε τον τέλειο σύζυγο: δεν είχε κακές συνήθειες, πήγαινε στην πισίνα, φρόντιζε τον κήπο, ντυνόταν καλά στο σπίτι και είχε τις καλύτερες σχέσεις με την πεθερά του. Δεν έχει καθόλου στομάχι, ακόμη και οι κοιλιακοί του είναι ορατοί. Είναι σπουδαίος μάγειρας και είναι αδύνατο για την Ira να τσακωθεί μαζί του. Μια μέρα πήγαν να επισκεφτούν τον παλιό τους φίλο Bori. Αλλά μετά από μια ώρα, η Άιρα είπε δυνατά ότι ήταν κουρασμένη και ήθελε να πάει σπίτι της. Ο Μπόρις δεν ήθελε να φύγει, οπότε κάλεσε ένα ταξί για τη γυναίκα του. Καθώς οδηγούσε, σκέφτηκε: “Όταν γυρίσεις σπίτι, θα σου κάνω τα πάντα άνω κάτω”. Γεμάτη δυσοίωνες σκέψεις, η Όλια ανοίγει την πόρτα, χτυπώντας δυνατά τα κλειδιά.
Και τότε ο Borya έρχεται να με συναντήσει και, χαμογελώντας, μου λέει: “Σε νίκησα! Θα πιεις λίγο τσάι; Πώς ζείτε; Δέκα χρόνια τώρα! “Αλλά πρέπει να καταλάβετε, είναι πραγματικά τέλειος, υπάρχουν τέτοιοι άντρες. Χθες ήμασταν σε μια καφετέρια και μας εξυπηρέτησε μια ιπτάμενη σερβιτόρα. Ούτε καν σήκωσε το φρύδι του”. “Ναι, Όλια, είναι δύσκολο για σένα. Εξάλλου, μια γυναίκα πρέπει πάντα να έχει την ευκαιρία να τσακώνεται λίγο με τον άντρα της. Να προσβληθεί, να στραβομουτσουνιάσει, να ουρλιάξει. Διαφορετικά θα τρελαθείτε. Ένας ιδανικός άντρας είναι πραγματικός πόνος, συνεχής πόνος.”
Ήξερα πού δούλευε ο Μπόρια. Πήγα σ’ αυτόν και τον έπεισα να πιούμε ένα φλιτζάνι καφέ. Όταν αποσπάστηκε για λίγο η προσοχή του, του έβαλα στην τσέπη ένα σημείωμα με την υπογραφή “Tanechka” και το τηλέφωνό του και ψέκασα το χαρτί με άρωμα. Τι δεν θα έκανες για έναν φίλο! Την επόμενη μέρα, η Ira τηλεφώνησε στον εαυτό της: “Ήρθε σπίτι το βράδυ, μου έδειξε ένα κομμάτι χαρτί με έναν αριθμό, είπε ότι ήταν ένα ηλίθιο αστείο. Ζήτησε συγγνώμη και πήγε να μαγειρέψει δείπνο”. Καημένε Ira. Δεν ξέρω πώς να τη βοηθήσω. Έχει τόσα χρόνια ακόμα να υποφέρει.
