Η Nura και η Vasya δεν ήταν ιδιαίτερα παθιασμένες. Έτσι, πολύ δειλά του μίλησε για την εγκυμοσύνη της. Δεν περίμενε ενθουσιώδη υποδοχή, αλλά η απόφασή της ήταν αμετάκλητη… να γεννήσει. Ο Vasyl δέχτηκε την είδηση χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφερόταν για τη Νούρα. Δεν ήξερε γιατί ήταν μαζί της και γιατί δεν την άφηνε. Ακόμη και η πίστη και η αφοσίωση της γυναίκας του τον εκνεύριζε. Η Nura βρισκόταν σε μηχανική υποστήριξη λόγω της βαριάς εγκυμοσύνης της. Ο Vasyl της έφερε λαχανικά και φρούτα, αλλά δεν εμφανίστηκε την ημέρα του εξιτηρίου της, “ήταν απασχολημένος”.
Ο πατέρας της Νούρα την πήρε μακριά. Οι κραυγές και οι όποιοι ήχοι της σπονδυλικής στήλης ήταν ενοχλητικοί για τον Vasyl, δεν ήταν μέρος των ονείρων και των σχεδίων του. Καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση με ένα μπουκάλι μπύρα, δεν σηκώθηκε, ούτε καν σκέφτηκε να βοηθήσει τη γυναίκα του. “Όπως γέννησε για τον εαυτό της, έτσι ας το μεγαλώσει για τον εαυτό της.” Μόλις η θερμοκρασία του μωρού ανέβηκε και άρχισε να πνίγεται, η Nura κάλεσε τον σύζυγό της.
Εγώ και ο μπαμπάς μου δεν ξέρουμε τι να κάνουμε!” Η Nura παρακάλεσε, σχεδόν φωνάζοντας: “Φωνάξτε έναν τραυματιοφορέα, ο ερχομός μου εδώ δεν θα βοηθήσει, αν πρόκειται να συμβεί κάτι, θα συμβεί.” Η Nura δεν απάντησε και έκλεισε το τηλέφωνο. Το επόμενο πρωί τηλεφώνησε ξανά: “Ο χειρουργός ήρθε στην ώρα του, παραλίγο να χάσω την Ντενίσκα μέσα σε πέντε λεπτά. Δεν θέλω να σε γνωρίσω, θεώρησε εμένα και τον γιο μου νεκρούς. Ξεκίνησε η εργένικη ζωή του Vasyl.
Επιτέλους ξεφορτώθηκε την ενοχλητική και υπερβολικά προσεκτική σύζυγό του και το παιδί της που ούρλιαζε. Έθεσε έναν κανόνα για τον εαυτό του: όχι μακροχρόνιες σχέσεις, μόνο ελευθερία. Πέρασαν μερικά χρόνια. Ο Vasyl μπήκε στο κατάστημα και είδε τον πρώην πεθερό του. Ένιωσε ντροπή, κοίταξε κάτω, και ελπίζοντας ότι δεν τον αναγνώρισε, προσπάθησε να φύγει, αλλά…
– Vasya, γεια σου. Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Γεια σου, πώς είναι η Νούρα; Η Νούρα πέθανε πριν από δύο χρόνια… και η υγεία μου είναι κακή. Φοβάμαι ότι δεν μου έχει μείνει πολύς χρόνος. Ανησυχώ για την Ντενίσκα. Θα τον πάνε στο ορφανοτροφείο, πάμε”, ο πρώην πεθερός τον πήρε από το χέρι και κατευθύνθηκαν προς το σπίτι. Μπαίνοντας μέσα, οι άνδρες συναντήθηκαν με ένα 5χρονο αγόρι.
Πήρε όλα τα τρόφιμα από τα χέρια του παππού του και τα μετέφερε στην κουζίνα. Κάθισαν και μίλησαν για λίγο. Αντάλλαξαν αριθμούς. Δύο ημέρες αργότερα, ο Vasyl έλαβε ένα τηλεφώνημα που τον ενημέρωνε ότι ο πεθερός του είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση. Ο Vasya πήγε να τον παραλάβει: “Γεια σου, Denyska, πάμε.
Θα μείνεις μαζί μου για λίγο καιρό, μέχρι να γίνει καλά ο παππούς σου. Το αγόρι μάζεψε σιωπηλά τη βαλίτσα και τα παιχνίδια του και πήρε το χέρι του Vasyl. Περνώντας χρόνο με το αγόρι, ξεκίνησε μια νέα ζωή. Μια ζωή που φοβόταν και απέφευγε. Ο Denys έμοιαζε πολύ με τον πατέρα του, τόσο στον χαρακτήρα όσο και στα ενδιαφέροντα. Ο παππούς του πέθανε σε μια κάβα και ο Vasyl και ο Denys ήταν αχώριστοι. “Νιούρα, λυπάμαι… σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες ένα γιο… σ’ ευχαριστώ…”
