Πριν από λίγες εβδομάδες, η γειτόνισσά μας έφυγε από τη ζωή. Ήταν 75 ετών, αλλά είχε καλή υγεία, ήταν πολύ δραστήρια, πήγαινε μόνη της για ψώνια και συναναστρεφόταν με τους φίλους της. Ο ξαφνικός της θάνατος αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς. Πρόσφατα όμως μια ηλικιωμένη γειτόνισσα μου διηγήθηκε μια ιστορία που συνέβη λίγο πριν από τον θάνατό της.
Η γιαγιά μου εντοπίστηκε από απατεώνες. Ο ένας έπαιζε τον απατεώνα, ο άλλος τον αστυνομικό. Ο “απατεώνας” απαίτησε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, αλλά ο “πράκτορας” τηλεφώνησε αμέσως και είπε ότι όλα ήταν υπό έλεγχο.Σύμφωνα με το σενάριο, η γιαγιά υποτίθεται ότι θα παρέδιδε τα χρήματα και ο απατεώνας θα συλλαμβανόταν.
Της είπαν να πετάξει τα χρήματα από το παράθυρο, τυλιγμένα σε μια σακούλα. Και έτσι έκανε. Η γιαγιά μου μου φαινόταν πάντα τόσο έξυπνη, μερικές φορές ακόμη και επιφυλακτική. Αλλά όχι: έδωσε 200.000 σε ποιος ξέρει σε ποιον. Κάλεσα τον περιφερειακό αστυνομικό, ή τουλάχιστον την κόρη μου. Και μετά η αστυνομία, οι καταθέσεις.
Οι κάμερες δεν έδειξαν τίποτα: τα παράθυρα της γιαγιάς μου ήταν στην άλλη πλευρά του σπιτιού. Αυτό ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η γιαγιά μου πέθανε. Ίσως φύλαγε αυτά τα χρήματα για την κόρη της, ή τα φύλαγε για τη δική της προστασία. Αλλά πάνω απ’ όλα σκέφτομαι τους εγκληματίες. Πώς έχουν τη συνείδηση να κάνουν κάτι τέτοιο σε μοναχικούς ανθρώπους;
Το μυαλό λειτουργεί και δεν είναι αδυναμία να εξαπατάς τους νέους, οι οποίοι τουλάχιστον μαθαίνουν από τα λάθη τους. Αφήστε όλο αυτό το κακό να γυρίσει πίσω σε αυτούς. Ας πέσουν κάπου κάτω ή ας παγώσουν στο κρύο. Και στις τελευταίες στιγμές της άθλιας ζωής τους, αφήστε τους εξαπατημένους γέροντες να σταθούν μπροστά στα μάτια τους.
