Η μητέρα μου δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τη νύφη μου. Δεν ήταν ότι δεν αγαπούσε τη νύφη της, ήταν απλώς ότι δεν ήθελε να αποδεχτεί το γεγονός ότι υπήρχε και άλλη γυναίκα στη ζωή μου εκτός από εκείνη. Η μητέρα μου ήταν πάντα μια γυναίκα που διψούσε για εξουσία.
Είναι πραγματική ιδιοκτήτρια και δεν ανέχεται τον διαχωρισμό της “περιουσίας” της στη ζωή της. Σε κάθε συνάντηση και σε κάθε ευκαιρία, η μητέρα μου ήταν αγενής προς τη Βέρα.Η γυναίκα μου ανεχόταν τα καμώματά της- η μητέρα μου γκρίνιαζε για την καθαριότητα του σπιτιού, την τάξη των πραγμάτων, τα πιάτα που μαγείρευε η γυναίκα μου- γενικά για τα πάντα.
Όταν μάθαμε ότι η οικογένειά μας θα αποκτούσε σύντομα ένα νέο μέλος, η γυναίκα μου απαίτησε να περιορίσουμε την επαφή της με τη μητέρα μου. Κατάλαβα τα πάντα και ζήτησα από τη μητέρα μου να μην έρχεται σε εμάς όταν η σύζυγός μου ήταν στο σπίτι.
Ήταν υστερική για πολύ καιρό, τσακωθήκαμε, αλλά πέτυχα τον στόχο μου: μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, η μητέρα μου και η σύζυγός μου δεν διασταυρώθηκαν. Αφού γεννήθηκε το μωρό, η σύζυγός μου δεν επέτρεψε στη μητέρα μου ούτε καν να πλησιάσει το μωρό.
Η μητέρα μου δεν ήθελε να “σκύψει” στο να ζητήσει συγγνώμη από τη νύφη της και η τελευταία δεν ήθελε να κάνει καμία παραχώρηση. Μια μέρα, η σύζυγός μου άφησε τον γιο της μαζί μου, ενώ εκείνη πήγε για κάποιες ιατρικές εξετάσεις.
Αποφάσισα ότι αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία να γνωρίσω επιτέλους τη μητέρα μου στον εγγονό της. Όλα θα ήταν μια χαρά, αλλά η μητέρα μου είχε μόνο δύο ώρες για να απολαύσει την παρέα του εγγονού της, και όταν ο χρόνος τελείωσε και η σύζυγός μου έπρεπε να επιστρέψει, η μητέρα μου αρνήθηκε να φύγει.
Εξαιτίας αυτού, η σύζυγός μου και εγώ τσακωθήκαμε, και σε μια κρίση θυμού, της φώναξα και την έβρισα με χυδαίους χαρακτηρισμούς. Η γυναίκα μου πέταξε εμένα και τη μητέρα μου έξω από το σπίτι. Ξέρω ότι δεν θα τα ξαναβρούμε, αλλά και πάλι δεν μου άρεσε η κατάσταση.
