Ήταν η επέτειος του συζύγου μου και είχαμε πρόσφατα μετακομίσει σε ένα νέο σπίτι. Όλοι οι φίλοι του, οι συνάδελφοί του και οι συγγενείς μας ήρθαν να μας επισκεφθούν. Φυσικά, όλοι τον συνεχάρησαν και τον επαίνεσαν, ιδίως οι συνάδελφοί του.
Και τότε ο καλύτερός του φίλος σηκώθηκε για να κάνει μια πρόποση: “Έχτισες μια επιτυχημένη επιχείρηση μόνος σου, μεγάλωσες τρία παιδιά και έχτισες ένα πανέμορφο σπίτι. Είσαι απλά ένας ιδανικός άνθρωπος και σου εύχομαι άλλα τόσα χρόνια ζωής για να πετύχεις διπλάσια επιτυχία.
Όλοι άρχισαν να τσουγκρίζουν και να χαμογελούν, και ο ευτυχισμένος σύζυγός μου κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού και τελείωσε το ακριβό κρασί. Εγώ όμως δεν διψούσα καθόλου. Ήμουν πολύ αναστατωμένη που έμενα πάντα είτε στη σκιά είτε εντελώς μακριά από τον σύζυγό μου.
Για κάποιο λόγο, κανείς δεν θυμάται ότι ήμουν εγώ που έδωσα το αρχικό κεφάλαιο για την επιχείρηση του συζύγου μου όταν έχτισα το διαμέρισμά μου. Εγώ ήμουν εκείνη που γέννησα τρία παιδιά και τα μεγάλωσα, επειδή ο σύζυγός μου απλώς έλειπε στη δουλειά όλη μέρα.
Επιπλέον, όλοι οι φίλοι μου γνωρίζουν πώς ο σύζυγός μου με απάτησε με τη νεαρή γραμματέα του. Και ακόμα και αυτό τον συγχώρεσα, γιατί σύρθηκε σε μένα γονατιστός και κλαίγοντας με λυγμούς, υποσχόμενος ότι δεν θα το ξανακάνει ποτέ, ότι απλώς ο διάβολος τον είχε μπερδέψει.
Τον συγχώρεσα κυρίως για χάρη των παιδιών. Κανείς δεν μου έχει πει ποτέ τόσο αλαζονικά λόγια όσο όλοι οι καλεσμένοι που συγκεντρώθηκαν στο πάρτι γενεθλίων του συζύγου μου. Νομίζουν ότι τα πήρα όλα έτοιμα ή ότι δεν έκανα τίποτα και δεν συνέβαλα στην επιτυχία του;
Είναι πάντα κρίμα να σε περιβάλλουν με προσοχή. Αλλά ο σύζυγός μου παίρνει όλους τους επαίνους, η αυτοεκτίμησή του αυξάνεται και παύει να παρατηρεί τι προσπαθώ να κάνω για την οικογένεια.
