Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου δεν με συμπαθούσαν πραγματικά. Η μητέρα μου με κοίταζε με παράξενο τρόπο. Σαν να της ήμουν ξένος. Και από την πλευρά του πατέρα μου, η μόνη τρυφερότητα ήταν ότι μερικές φορές με χτυπούσε στην πλάτη.
Δεν καταλάβαινα γιατί συνέβαινε αυτό. Ήμουν 13 ετών όταν έπεσα από ένα δέντρο και μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο. Ένα κοριτσάκι ήρθε κοντά μου και μου είπε να κλείσω τα μάτια μου και μετά να τα ξανανοίξω και όλα θα περάσουν. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, το κορίτσι είχε φύγει.
Αυτό μου συνέβη αρκετές ακόμη φορές. Όταν βρισκόμουν σε κίνδυνο, αυτό το κορίτσι ερχόταν και με βοηθούσε, αλλά όταν άνοιγα τα μάτια μου, συνειδητοποιούσα ότι δεν ήταν πραγματικά εκεί.Δεν καταλάβαινα ποια ήταν αυτή η κοπέλα, αλλά πάντα με βοηθούσε.
Όταν ήμουν 18 ετών, οι γονείς μου ετοίμασαν μια ξεχωριστή έκπληξη για μένα. Μου είπαν να μην ανησυχώ και μου είπαν μια ιστορία. Η μητέρα μου είχε μόλις και μετά βίας μείνει έγκυος πριν από πολλά χρόνια, αλλά μια μέρα αισθάνθηκε αδιαθεσία και κατέληξαν στο νοσοκομείο.
Ένα άλλο κορίτσι, που ήταν 3 ετών, μεταφέρθηκε στο θάλαμο. Δεν ήταν καλά, οι γιατροί δεν της έδιναν ελπίδα. Αλλά η μητέρα της δεν ήρθε καν να τη φροντίσει, και είπε ότι είχε επτά παιδιά και δεν χρειαζόταν αυτό το κορίτσι, αν ήθελε να κάνει άλλο ένα, θα γεννούσε ένα άλλο.
Το παιδί της μητέρας μου έφυγε από τον κόσμο, και οι γονείς μου συνειδητοποίησαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλα παιδιά, έτσι η μητέρα μου αποφάσισε να πάρει εμένα αντί για το παιδί της, και έθαψε το παιδί της.
Και στη δική μου μητέρα είπαν ότι δεν επέζησα, αν και δεν την ενδιέφερε. Μου είπαν ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να βρω τη βιολογική μου μητέρα, αλλά αρνήθηκα. Το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω το όνομα και το επώνυμό μου με το πραγματικό μου.
Ναι, ίσως οι γονείς μου να μην με αγάπησαν ποτέ πραγματικά, αλλά τους καταλαβαίνω κι αυτούς. Είχαν τόσο πόνο στην καρδιά τους. Με κοίταξαν και θυμήθηκαν την κόρη τους που είχε πεθάνει.
