Πρόσφατα, παρατήρησα ένα κορίτσι με στενά μάτια να εμφανίζεται στην αυλή μας. Ήταν αμέσως σαφές ότι δεν ήταν από εδώ και δεν μας έμοιαζε. Αλλά με τράβηξε περισσότερο επειδή ήταν μυστηριώδης. Το κορίτσι δεν μιλούσε σε κανέναν, περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι, δεν κοιτούσε κανέναν στα μάτια.
Είχε επίσης ένα μικρό μωρό. Περπατούσε με ένα καροτσάκι στον κήπο κοντά στο σπίτι μας. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν να σπρώξει το καροτσάκι στα κράσπεδα, εκείνη αρνιόταν και τα έκανε όλα μόνη της.
Μια φορά προσπάθησα να τη ρωτήσω κάτι στο ασανσέρ, αλλά είτε δεν με άκουσε είτε με φοβήθηκε. Μια φορά όμως κατάφερα να μάθω λίγα πράγματα γι’ αυτήν. Βγήκε από το κατάστημα, έσπρωχνε ένα καροτσάκι με το ένα χέρι και μια σακούλα με πάνες στο άλλο, και δεν ήξερε τι να κάνει με τη δεύτερη σακούλα.
Έτρεξα να τη βοηθήσω. Έτσι έμαθα ότι το όνομα του κοριτσιού ήταν Amina. Είναι από μια μακρινή χώρα όπου μόνο οι άντρες τιμούν και σέβονται, οι γυναίκες δεν μετράνε, είναι περισσότερο σαν υπηρέτριες.
Ο άντρας της έδιωξε την Αμίνα από το σπίτι, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να επιστρέψει από τον άντρα της και το παιδί της στους γονείς της – ήταν μεγάλη ντροπή. Έπρεπε να έρθει στον αδελφό της, ο οποίος μένει στο κτίριό μας.
Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω δει ποτέ τον αδελφό της. Ο αδελφός της εργάζεται όλη μέρα σε μια οικοδομή, και η Amina δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει από το να διευθύνει το νοικοκυριό και να μεγαλώνει το παιδί της.
-Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει ότι πρέπει να ζω μόνο γι’ αυτόν και γι’ αυτόν. Έπρεπε να ξεχάσω τον εαυτό μου. Συνήθιζα να πιστεύω ότι αφορούσε τον σύζυγό μου, αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι στην περίπτωσή μου αφορά τον γιο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί η Amina με το “να ζει για τον σύζυγό της”, αλλά φαίνεται ότι αυτό είναι που τη βοηθάει να ζει γενικά.
