Ήμουν πάντα περήφανη για τους γονείς μου. Και οι δύο προέρχονταν από πολύτεκνες οικογένειες όπου υποσιτίζονταν συνεχώς και ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Αλλά χάρη στις κοινές τους προσπάθειες, έγιναν πολύ πλούσιοι άνθρωποι.
Πολλοί συγγενείς μας επισκέπτονταν συχνά. Πολλοί άνθρωποι συχνά δανείζονταν χρήματα από τον πατέρα μου και δεν βιάζονταν να τα επιστρέψουν, αλλά ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος με πολλές καρδιές, δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν και βοηθούσε τους πάντες.
Όταν ήμουν δεκαπέντε ετών, συνέβη μια ατυχία. Η οικογένειά μου και εγώ είχαμε ένα ατύχημα.Η μητέρα μου πέθανε επί τόπου, και ο πατέρας μου ήταν σε κώμα για τρεις εβδομάδες, και μετά ακολούθησε. Τραυματίστηκα κι εγώ σοβαρά, αλλά κατάφερα να επιβιώσω.
Ήμουν σε δύσκολη ψυχική κατάσταση και ήλπιζα ότι κάποιος από τους πολλούς συγγενείς μου θα με έπαιρνε κοντά του πριν κλείσω τα δεκαοκτώ μου χρόνια. Αυτό όμως δεν συνέβη και κατέληξα σε ορφανοτροφείο. Ευτυχώς, δεν ήταν για πολύ.
Με υιοθέτησε μια στενή φίλη της μητέρας μου. Η θεία Όλια μου φερόταν πάντα καλά. Ήταν στείρα. Αυτή και ο σύζυγός της με πήραν σαν δικό τους παιδί. Ζούσαν σεμνά, αλλά πολύ φιλικά. Έγιναν μια πραγματική οικογένεια για μένα.
Σε ηλικία είκοσι δύο ετών, παντρευόμουν. Οι θετοί γονείς μου μας έδωσαν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για το γάμο μας. Ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να τα ξοδέψουμε με σύνεση και ξεκινήσαμε τη δική μας επιχείρηση, η οποία σύντομα άρχισε να αποφέρει ένα καλό εισόδημα.
Τώρα ο σύζυγός μου και εγώ στηρίζουμε οικονομικά τους ανάδοχους γονείς μου. Όταν πήραμε χρήματα, όλοι οι συγγενείς σκέφτηκαν αμέσως εμένα, αλλά γνωρίζω ήδη το πραγματικό τους πρόσωπο.
