Πριν από λίγα χρόνια προειδοποίησα την αδελφή μου ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την Δόξα της. Αν καθίσουμε στο εορταστικό τραπέζι, κάποιοι πίνουν κάτι. Ο τρόπος με τον οποίο μια σταγόνα δυνατού πέφτει στη γλώσσα της Δόξας, δηλαδή, δεν θα ξεκουραστεί μέχρι να πιει ολόκληρο το μπουκάλι.
Πίνει μέχρι να μην μπορεί να περπατήσει. Πρέπει κυριολεκτικά να τον τραβήξουν σπίτι και ο σύζυγός μου τον τραβάει. Μίλησα με την αδελφή μου, προσπάθησα να της μεταφέρω ότι μια τέτοια έλξη στο μπουκάλι δεν είναι φυσιολογική.
Και μου απάντησε: – Όλοι πίνουν, και αφήστε το δικό μου πολύ λίγο, για την εταιρεία. Ο Σλάβι ενημερώθηκε από το χωριό του ότι η μητέρα του είχε φύγει. Έπρεπε να πάω στο νόχωρο, η αδελφή μου πήγε μαζί του.
Και όταν επέστρεψε, με τρόμο άρχισε να μιλάει για την οικογένεια της Δόξας. Κανείς δεν είναι επαρκής στο σπίτι, πιο συγκεκριμένα, νηφάλιος, δεν συναντήθηκε. Πήγα στο γείτονά μου για να μάθω γιατί η μητέρα Δόξα έφυγε για έναν άλλο κόσμο.
Και είπε ότι όλοι είναι διαθήκες, ακόμη και γυναίκες. Έτσι, η μητέρα της Δόξας ήταν τόσο μεθυσμένη που ο ορρανισμός δεν μπορούσε να το αντέξει. Επειδή πίνουν ό, τι πήραν, ακόμη και ακετόνη και άρωμα. Εν τω μεταξύ, ο Σλάβα ήταν μικρός, οι γονείς του στερήθηκαν τα γονικά δικαιώματα, το παιδί πέρασε όλη του την παιδική ηλικία σε ορφανοτροφείο.
Αφού το άκουσα αυτό, ρώτησα σοβαρά την αδελφή μου τι επρόκειτο να κάνει τώρα. – Δεν θα τον αφήσω, αγαπώ ακόμα τη Δόξα. Ο άνθρωπος πρέπει να σωθεί και να αντιμετωπιστεί πριν να είναι πολύ αργά. – θα το φροντίσω. Θέλω ένα παιδί να αναπνέει.
– Τι? Ποιο άλλο παιδί, τώρα μόνο για τα χρήματά σας ζει η οικογένειά σας, Δόξα όπως θα πάει το ξεφάντωμα, τότε δεν θα τραβήξετε για εβδομάδες?! Αλλά η αδελφή μου είναι απλά πεπεισμένη ότι μόλις η Δόξα γίνει πατέρας, θα αλλάξει δραματικά.
