Από παιδί, ο Oleh ήταν μαζί με τη μητέρα του Ρομά. Είχε μια σωματική αναπηρία – ένα κοντό χέρι, που ήταν ο λόγος για τον οποίο τον εκφόβιζαν οι συνομήλικοι του από την παιδική του ηλικία. Από το νηπιαγωγείο, ο Oleh είχε ακούσει τα άλλα παιδιά να τον κοροϊδεύουν μόνο για τη μητέρα του.
Μισούσε τη μητέρα του. Από πολύ μικρός ονειρευόταν να φύγει από το σπίτι και να μην επιστρέψει ποτέ να δει τη μητέρα του. Και εκείνη αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στο γιο της. Ο χρόνος περνούσε γρήγορα. Πριν το καταλάβει η Μαρίνα, ο γιος της αποφοίτησε από το λύκειο και έδινε εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα πανεπιστήμιο στο Κίεβο.
Και ο ίδιος ο Oleh ήταν πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος που επιτέλους μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την πόλη. Είπε ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά εδώ. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Ο Oleg μπήκε στο πανεπιστήμιο όπου πάντα ήθελε να σπουδάσει.
Εκεί βρήκε την αγάπη του, παντρεύτηκε και βρήκε μια καλή δουλειά. Η ζωή του εξελίχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Τώρα έχει μια όμορφη σύζυγο και δύο γιους, εργάζεται για μια εταιρεία πολύ υψηλού κύρους και έχει όλα όσα πάντα ονειρευόταν.
Αλλά δεν έχει αναφερθεί καθόλου στη μητέρα του. Όλα αυτά τα χρόνια, ο άνδρας δεν είχε πράγματι επισκεφθεί ποτέ τη γενέτειρά του ή τη μητέρα του. Μίλησε στο τηλέφωνο μόνο λίγες φορές, και αυτό μόνο επειδή του τηλεφώνησε η μητέρα του.
Και μια μέρα, απροειδοποίητα, η γριά του ήρθε να επισκεφθεί τον γιο της. Είχε πολλά χρόνια να τον δει και είχε δει τα εγγόνια της μόνο σε φωτογραφίες. Ο Όλεγκ δεν ήταν καθόλου χαρούμενος που είδε τη μαμά του. Ως συνήθως, αντί να την χαιρετήσει ευγενικά και με φιλικά λόγια, τη ρώτησε αγανακτισμένος γιατί είχε έρθει.
Η Μαρίνα είπε στο γιο της ότι ένιωθε ότι θα έφευγε σύντομα, γι’ αυτό ήρθε να αποχαιρετήσει αυτόν και τα εγγόνια της. Ο Όλεγκ δεν συγκινήθηκε από αυτά τα λόγια, γι’ αυτό προσπάθησε να διώξει τη μητέρα του από το σπίτι τους το συντομότερο δυνατό.
Της αγόρασε ο ίδιος εισιτήρια για το σπίτι και μάλιστα την οδήγησε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Μετά από λίγο καιρό, η είδηση έγινε γνωστή – η Μαρίνα απεβίωσε. Ο γείτονας της Μαρίνας το είπε στον Oleg. Ο άνδρας δεν τόλμησε να έρθει στην κηδεία της μητέρας του, αλλά μόνο για σαράντα ημέρες.
Ο γείτονάς του του έδειξε το δρόμο για το νεκροταφείο και τον τάφο της μητέρας του. Ενώ οδηγούσαν με το αυτοκίνητο, του διηγήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Αποδείχτηκε ότι όταν ο Όλεγκ ήταν μόλις ενάμιση έτους, εκείνη και η μητέρα της είχαν ένα ατύχημα.
Ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας μεθυσμένος άνδρας έπεσε πάνω τους. Η Μαρίνα, προκειμένου να μην τραυματιστεί ο γιος της, πήρε όλη τη σύγκρουση πάνω της. Έτσι συνέβη ότι μετά από πολλές επεμβάσεις έπρεπε να κοντύνει το αριστερό της χέρι.
Ο Όλεγκ έγινε αμέσως λευκός. Αμέσως ένιωσε ντροπή για τον εαυτό του μπροστά στη μητέρα του, ότι κατέστρεφε τη ζωή της με τη συμπεριφορά του. Αλλά ήταν πολύ αργά. Ο άντρας στεκόταν δίπλα στον τάφο της μητέρας μου σχεδόν μέχρι το σούρουπο, εκλιπαρώντας τη συγχώρεσή της. Ήξερε ότι εκείνη τον είχε συγχωρέσει, αλλά μέσα του ένιωθε πολύ σκληρά και λυπημένος για τα λόγια και τις πράξεις του.
