Ζούσα στην Ιταλία για πέντε χρόνια, όταν τα παιδιά μου μου τηλεφώνησαν από την πατρίδα τους και εξέφρασαν τη λύπη τους που τα εγγόνια μου μεγάλωναν χωρίς γιαγιά.
Αν και εξακολουθούσα να διατηρώ επαφή με τους φίλους μου στην πατρίδα μου, δεν τους επισκεπτόμουν μέχρι πρόσφατα, όταν συνέβη κάτι απροσδόκητο στην οικογένειά μας…
Αν και θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω και ενδεχομένως να εργάζομαι στην Ιταλία, τα παιδιά μου επέμεναν ότι δεν χρειάζονταν χρήματα, διαμερίσματα ή αυτοκίνητα. Το μόνο που ήθελαν ήταν να επιστρέψω στην πατρίδα μου.
Έτσι, επέστρεψα στο χωριό και έφτιαξα το σπίτι, πήρα μια σωστή τουαλέτα και αγόρασα μια αγελάδα για ζωοτροφές. Η ζωή ήταν απλή και ταπεινή, αλλά είχα μια οικογένεια και καλή υγεία, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.
Μια μέρα έβγαλα βόλτα την αγελάδα και είχα ένα τρομερό ατύχημα: έπεσα σε ένα βαθύ λάκκο και δεν μπορούσα να σηκωθώ γιατί τα πόδια μου λύγισαν. Ο γιος μου με στήριξε:Πούλησε όλα τα βοοειδή του και ακόμη και το αυτοκινούμενο τρακτέρ του για να με βοηθήσει με τα ζώα.
Αλλά χρειαζόμασταν περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσαμε να διαθέσουμε και δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια από τους φίλους μου. Αλλά δύο ημέρες μετά το περιστατικό, μου τηλεφώνησε ο φίλος μου από το Μιλάνο.
Αποδείχθηκε ότι οι φίλοι της όχι μόνο είχαν συγκεντρώσει το απαραίτητο χρηματικό ποσό για τη θεραπεία μου, αλλά είχαν επίσης στείλει στο γιο μου επιπλέον χρήματα για να αγοράσει αγελάδες και ένα τρακτέρ. Τους ήμουν απείρως ευγνώμων για την καλοσύνη και τη βοήθειά τους.
Τώρα αναρρώνω γρήγορα και χθες έκανα τα πρώτα μου βήματα για πρώτη φορά μετά από αρκετούς μήνες. Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι στον κόσμο που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη.
