Εκείνη η μέρα ξεκίνησε ως συνήθως. Έστειλα τον γιο μου στο σχολείο με ένα ελαφρύ χαμόγελο και ένα χαιρετισμό, χωρίς να γνωρίζω ότι πολλά επρόκειτο να αλλάξουν. Γύρισε σπίτι νωρίτερα από το συνηθισμένο, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του.
Η καρδιά μου βούλιαξε όταν μου ψιθύρισε: “Μαμά, ο δάσκαλος είπε μπροστά σε όλη την τάξη ότι είμαι φτωχός”. Θυμός και απόρριψη αναβλύζουν μέσα μου. “Αυτό δεν είναι αλήθεια και θα τους το δείξουμε σύντομα”, είπα αποφασιστικά, παίρνοντας το χέρι του γιου μου.
Ήρθαμε στο σχολείο την επόμενη μέρα, οπλισμένοι με αποφασιστικότητα και υπερηφάνεια. Το μάθημα βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη όταν μπήκαμε στην τάξη. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν αμέσως σε εμάς.
“Συγχωρέστε με που ενοχλώ”, άρχισα, νιώθοντας όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου, “αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να πείτε μπροστά σε όλους”. Γύρισα το βλέμμα μου πίσω στη δασκάλα, προσπαθώντας να παραμείνω ήρεμη.
“Το να αποκαλείς ένα παιδί φτωχό μπροστά σε όλη την τάξη δεν είναι μόνο αντιεπαγγελματικό, αλλά και σκληρό. Η πραγματική φτώχεια δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, αλλά η έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας.” Η αίθουσα σιώπησε για μια στιγμή.
Η δασκάλα χλώμιασε και τα μάτια των παιδιών μετατοπίστηκαν από εκείνη σε μένα. “Δεν ήρθα εδώ για να κάνω σκηνή”, συνέχισα, “αλλά για να βεβαιωθώ ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και ότι δεν θα ξανασυμβεί ποτέ”. Φύγαμε σιωπηλά.
Αν και ήταν μια δύσκολη μέρα και για τους δυο μας, είχε δυναμώσει τον δεσμό μας. Ο γιος μου κατάλαβε ότι η αξία ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τον πλούτο του, αλλά με τις πράξεις και τον χαρακτήρα του. Θα θυμάται αυτό το μάθημα για πάντα… Νομίζω ότι έκανα το σωστό.
