Κάποτε είχα μια συζήτηση με τον σύζυγό μου Artem, ο οποίος έχει εμμονή με διάφορες τάσεις, ειδικά αυτές που μπορεί να βρει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κάποτε πρότεινε να διαχειριζόμαστε τον προϋπολογισμό μας ξεχωριστά, διαιρώντας τους λογαριασμούς μας για πράγματα όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και το φαγητό στη μέση.
Αν και δεν μου άρεσε αυτή η ιδέα, αποφάσισα να τον ξεγελάσω προσποιούμενος ότι συμφωνώ μαζί του, αλλά πρόσθεσα ότι θα έπρεπε να πληρώσει το μερίδιό του για το φαγητό που έφερναν οι γονείς μου από το αγρόκτημά τους στην εξοχή.
Ο Άρτεμ εξεπλάγη και ρώτησε αν θα πλήρωνα κι εγώ. Του είπα ότι οι γονείς μου δεν ήταν το είδος των ανθρώπων που θα έπαιρναν χρήματα από την ίδια τους την κόρη.
Επιπλέον, του είπα ότι αφού είχαμε συμφωνήσει να μοιραστούμε τα πάντα εξίσου, θα έπρεπε επίσης να μοιραστούμε εξίσου τις δουλειές του σπιτιού, έτσι ώστε ο καθένας από εμάς να εναλλάσσεται.
Τελικά, συμφώνησε να τα κάνουμε όλα μαζί, γνωρίζοντας ότι θα ήταν πιο γρήγορο και αποτελεσματικό και θα είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Στο τέλος, παραδέχτηκε ότι ίσως δεν χρειαζόμασταν όλων των ειδών τις καινοτομίες και ότι ζούσαμε ήδη αρκετά καλά. Παρόλο που ο Artem εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τις τάσεις και τα life hacks, δεν έχει καταλήξει σε καμία νέα ιδέα από τότε που μιλήσαμε.
