Πρόσφατα απέκτησα έναν ακόμη γιο, και ένα ολόκληρο πλήθος ευτυχισμένων συγγενών με περίμενε έξω από το μαιευτήριο. Είδα τα χαρούμενα πρόσωπα των παππούδων, των γιαγιάδων, των θείων και των θείων. Όλοι ήθελαν το παιδί μου να μεγαλώσει υγιές και ευτυχισμένο.
Ωστόσο, είχα μόνο μια σκέψη στο μυαλό μου – να επιστρέψω στο στενόχωρο μονόχωρο διαμέρισμά μας, το οποίο έμοιαζε με τρύπα;Οι γονείς του συζύγου μου ζούσαν σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων και η μητέρα μου και η αδελφή μου είχαν τα δικά τους ευρύχωρα διαμερίσματα.
Όλοι επεκτείνονταν, αλλά εγώ έπρεπε να ζω σε ένα τόσο μικρό δωμάτιο με μια μεγάλη οικογένεια. Οι γονείς του συζύγου μου είχαν ένα όμορφο σπίτι σε ένα κοντινό χωριό με ένα μεγάλο οικόπεδο, κήπο και θερμοκήπια. Η φύση εκεί ήταν σαν να ήταν βγαλμένη από ρομαντική ταινία.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι δεν μπορούσε ακόμα να αποφασίσει πού ήθελε να μείνει μόνιμα, οπότε το σπίτι ήταν άδειο από καιρό σε καιρό. Ζητήσαμε αρκετές φορές να το ανταλλάξουμε, αλλά πάντα αγνοούσαν το αίτημά μας.
Μια φορά η πεθερά μου ανταποκρίθηκε στην έκκλησή μου, αλλά μόνο με λύπη. Και τότε πρόσθεσε ότι χρειάζονταν ένα μεγαλύτερο σπίτι για να δέχονται καλεσμένους. Η μητέρα μου άλλαξε διαμέρισμα με την αδελφή μου, η οποία ήταν ανύπαντρη και προφανώς δεν επρόκειτο ποτέ να παντρευτεί.
Φυσικά, της άρεσε να ζει μόνη της σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων χωρίς καμία ανησυχία. Στεκόμουν μπροστά στους ευτυχισμένους συγγενείς μου, νιώθοντας συγκλονισμένη και μη μπορώντας να προσποιηθώ ότι όλα ήταν καλά. Δεν μπορούσα να καταπιέσω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου, ενώ όλοι οι άλλοι γιόρταζαν τη γέννηση του παιδιού μου.
