Πριν από δύο χρόνια, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να αγοράσουμε ένα μικρό σπίτι στην εξοχή. Πιστεύαμε ότι η ιδιοκτησία ενός σπιτιού είχε πολλά περισσότερα πλεονεκτήματα από το να ζούμε σε ένα διαμέρισμα στην πόλη.
Πριν μετακομίσουμε, κάναμε κάποιες μικροεπισκευές στο σπίτι και σχεδιάζαμε να κάνουμε περαιτέρω βελτιώσεις με την πάροδο του χρόνου. Γνωρίσαμε μια γειτόνισσα που γνώριζε τους προηγούμενους ιδιοκτήτες του σπιτιού και μας έκανε πολύ καλή πρώτη εντύπωση.
Μας ξενάγησε στη γειτονιά και μας έδωσε πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Μιλήσαμε μαζί της τακτικά και αναπτύξαμε μια καλή σχέση. Καθώς δεν είχα πλέον τους δικούς μου παππούδες και γιαγιάδες, το να περνάω χρόνο μαζί της ήταν σαν ένα ταξίδι στις αναμνήσεις.
Είχαμε πολλές συζητήσεις για τα πάντα, από τα φυτά που καλλιεργούσαμε στο σπίτι μέχρι τις κοινές συνταγές. Μερικές φορές η γειτόνισσά μου μου ζητούσε να αγοράσω τα ψώνια της και πάντα συμφωνούσα να βοηθήσω.
Ποτέ δεν έπαιρνα χρήματα από αυτήν γιατί ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την καλοσύνη της. Μια μέρα μου ζήτησε να της αγοράσω μερικά χάπια για την αρτηριακή πίεση και αποφάσισα να την κεράσω μερικές φρέσκες πατάτες.
Το βράδυ, της έφερα τα χάπια και τις πατάτες, και προς έκπληξή μου, μου είπε:- “Γλυκιά μου, θα τα φάω όλα, αλλά μη μου φέρνεις πια φαγητό σε πιάτα έτσι, σαν σκύλος. Νιώθω σαν σκύλος της αυλής, το ορκίζομαι! Με εξέπληξε η συμπεριφορά της.
Μετά από αυτό, η γειτόνισσά μου μου ζητούσε συνεχώς βοήθεια, αλλά αρνήθηκα να τη βοηθήσω. Αργότερα, άρχισε να μου φωνάζει, λέγοντάς μου ότι έπρεπε να τη βοηθήσω, καθώς δεν ήξερα τι είδους γηρατειά με περίμεναν.
Δεν ήθελα να διαφωνήσω μαζί της, έτσι άκουγα πάντα τα πάντα σιωπηλά. Μετά από αυτό το περιστατικό, αποφάσισα ότι δεν θα βοηθούσα κανέναν άλλο με τον ίδιο τρόπο, καθώς δεν άξιζε τον κόπο και τα νεύρα.
