Η Άννα Πετρόβνα αισθάνθηκε πολύ μόνη. Σήμερα είναι τα 75α γενέθλιά της, αλλά αντί να τα γιορτάσει με την οικογένειά της, κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία του νοσοκομείου και κλαίει. Ούτε ο γιος της ούτε η κόρη της συνεχάρησαν τη μητέρα τους. Τουλάχιστον η συγκάτοικός της δεν το ξέχασε και της έδωσε ακόμη και ένα μαντήλι, και η νοσοκόμα την κέρασε μήλα για τα γενέθλιά της.
Η Άννα Πετρόβνα βρισκόταν σε ένα καλό γηροκομείο, αλλά το προσωπικό εκεί ήταν εντελώς αδιάφορο απέναντί της. Ο γιος της την έφερε εδώ. Ζούσε στο δικό της διαμέρισμα όταν ο γιος της της ζήτησε να του υπογράψει την ιδιοκτησία- είπε ότι τίποτα δεν θα άλλαζε πραγματικά, θα συνέχιζε να ζει εκεί.
Όταν τα έγγραφα ήταν έτοιμα, ο γιος μετακόμισε με τη μητέρα του και τη σύζυγό της και η νύφη του ήταν πάντα δυσαρεστημένη με ό,τι έκανε η Άννα Πετρόβνα. Ο γιος υπερασπίστηκε τη μητέρα του και στη συνέχεια αδιαφόρησε εντελώς για αυτές τις συγκρούσεις.Τότε η Άννα Πετρίβνα άρχισε να παρατηρεί ότι ο γιος και η νύφη της ψιθύριζαν συχνά.
Αργότερα, της είπαν να μαζέψει τα πράγματά της για μια πανσιόν – για να βελτιώσει την υγεία της και να ξεκουραστεί. Η μητέρα τον κοίταξε στα μάτια και τον ρώτησε με πικρία: “Θα με βάλεις σε πτωχοκομείο, γιε μου; Ο γιος είπε ότι ήταν μόνο για ένα μήνα, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ.
Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια και ούτε ο γιος ούτε η κόρη επισκέφτηκαν τη μητέρα. Και το χειρότερο είναι ότι προσέβαλε την κόρη της για χάρη ενός τέτοιου γιου. Η ίδια η Άννα ήταν από το χωριό, εκεί παντρεύτηκε τον Πέτρο, ζούσαν φτωχικά, αλλά είχαν φαγητό από τον κήπο. Τότε ένας γείτονας από την πόλη ήρθε να επισκεφθεί τους γονείς του και άρχισε να λέει στον Πέτρο πόσο καλή ήταν η ζωή στην πόλη.
Ο μισθός είναι καλός και σου δίνουν στέγη αμέσως. Ο Petro έπεισε τη γυναίκα του να πουλήσει το σπίτι, να αγοράσει ένα διαμέρισμα και ένα παλιό Zaporozhets. Ο σύζυγός της πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και η Άννα έμεινε μόνη της με δύο μικρά παιδιά στην αγκαλιά της.
Δούλευε μέρα και νύχτα – έπλενε πατώματα, καθάριζε για να εξοικονομήσει μια δεκάρα. Πίστευε ότι θα έβαζε τα παιδιά της στα πόδια τους και μετά θα τη βοηθούσαν. Αλλά δεν συνέβη καθόλου έτσι. Ο γιος της μητέρας πάντα της ζητούσε να πληρώσει τα χρέη του ή κάτι άλλο. Η κόρη της Daryna παντρεύτηκε και προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για ένα δικό της σπίτι με τον σύζυγό της.
Εκείνη την εποχή, η μητέρα έδινε όλα τα χρήματά της στον γιο της και δεν βοηθούσε καθόλου την κόρη της, και εξαιτίας αυτού, η Daryna είχε συχνά συγκρούσεις, λέγοντας ότι αν δεν μου δίνεις, μην του δίνεις τίποτα, κράτα για τα γεράματά σου.
Αργότερα, ο γιος της διαγνώστηκε με μια ασθένεια που απαιτούσε χρήματα για τη θεραπεία. Σε αυτό το σημείο, η κόρη της είχε ήδη αποταμιεύσει το απαιτούμενο ποσό για τη στέγαση, αλλά ζήτησε κάτι επιπλέον. Η Άννα δεν ήξερε τι να κάνει: η ασθένεια του γιου της δεν ήταν σοβαρή, αλλά η υγεία του ήταν ακόμα πιο σημαντική, οπότε του έδωσε τα χρήματα.
Η κόρη μου προσβλήθηκε, αλλά δεν είπε τίποτα και πήρε δάνειο μαζί με τον σύζυγό της. Αργότερα, ο γιος παντρεύτηκε επίσης και αποφάσισε να αγοράσει σπίτι. Η Daryna το έμαθε αυτό και της είπε ότι δεν ήταν πλέον η μητέρα της και ότι αν είχε πρόβλημα, δεν έπρεπε να επικοινωνήσει μαζί της.
Και εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχουν μιλήσει. Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα έδινε ακόμα και στους δύο, θα μάθαινε στον γιο της να είναι ανεξάρτητος- νιώθει τόσο ντροπιασμένη για την κόρη της, γιατί μόλις την παντρεύτηκε και ασχολήθηκε ολοκληρωτικά με τον γιο της. Το σκεφτόταν αυτό, όταν ξαφνικά το άκουσε: “Μαμά! Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Γύρισε αργά. Κόρη. Ντάρια. Τα πόδια της λύγισαν και παραλίγο να πέσει, αλλά η κόρη της έτρεξε και την σήκωσε. “Ω, σε έψαχνα πολύ καιρό, ο αδελφός μου δεν ομολόγησε για πολύ καιρό, αλλά απείλησα να μηνύσω το διαμέρισμα και έφυγε.
Με αυτά τα λόγια μπήκαν στην πολυκατοικία και κάθισαν στον καναπέ στο χολ. μιλούσαν για πολλή ώρα. Μέχρι τότε, η Άννα Πετρόβνα είχε ήδη δύο εγγόνια και τώρα βοηθάει με ευγνωμοσύνη την κόρη της. Ζουν όλοι μαζί σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων, και ο σύζυγος της Ντάρια δεν ενοχλείται.
Αυτός και η σύζυγός του είναι στη δουλειά όλη μέρα, και τα παιδιά δεν βαριούνται τόσο πολύ στο σπίτι. Η Άννα Πετρόβνα είναι πλέον ευγνώμων για κάθε μέρα στην οικογένειά της, όπου νιώθει απαραίτητη, και έχει ξεχάσει τις μέρες του οικοτροφείου σαν κακό όνειρο.
