Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε 20 ετών. Μετά το γάμο, αποφασίσαμε να ζήσουμε με τη μητέρα του μέχρι να συγκεντρώσουμε χρήματα για το δικό μας διαμέρισμα. Και η πεθερά μου είναι υπέροχη, με μαγεύει. Με καταλαβαίνει εντελώς, πηγαίνει με τους χρόνους και τη μόδα, ποτέ δεν με κυνηγάει ή δεν με διδάσκει.
Έχει μόνο ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό χαρακτήρα, αλλά μου αρέσει. Η πεθερά μου λέει πάντα την αλήθεια στο πρόσωπό της. Ανεξάρτητα από το πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι, ποτέ δεν κρύβει τίποτα. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η καλύτερη ποιότητά της, γιατί ξέρω ακριβώς τι σκέφτεται και δεν μυρίζω κόλπα. Στο τέλος, πάντα αποδεικνύεται ότι είχε δίκιο.
Τότε ο σύζυγός μου με κάλεσε, είπε ότι θα επέστρεφε λίγο αργότερα, επειδή αποφάσισαν να πάνε για μια μπύρα με φίλους στο μπαρ και χαλάρω. Ως νεαρή γυναίκα, τον καταλαβαίνω απόλυτα, οπότε δεν ξεκίνησα να κάνω σκηνή.
Αλλά ο σύζυγος επέστρεψε στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, και όχι μετά από τις υποσχεμένες 3 ώρες. Η πεθερά χαιρέτησε το γιο της με μια υγρή πετσέτα στο χέρι της. Μόλις ο σύζυγος πέρασε το κατώφλι του σπιτιού, η πεθερά άρχισε να τον χτυπά: – Ω, εσύ, αχρείος, η γυναίκα σου σε περιμένει στο σπίτι, παίζεις εκεί με τους φίλους σου.
Στάθηκα εκεί και γέλασα με την κατάσταση. Τότε η πεθερά μου στράφηκε προς εμένα και μου είπε: Γιατί χαμογελάς? Ο σύζυγός σου γύρισε σπίτι στη μέση της νύχτας, πιάσε ένα τηγάνι και βοήθησέ με.
Μετά από αυτή τη σκηνή, όλοι γελάσαμε και αφήσαμε τον άντρα μου να κοιμηθεί. Και η πεθερά μου μου είπε ότι όταν παντρεύτηκε και ο σύζυγός της άρχισε να πίνει, η πεθερά της ήταν στο πλευρό του γιου της. Τον άφησε να κάνει ό, τι ήθελε. Έτσι ο σύζυγός της ήπιε ο ίδιος, και δεν θέλει μια τέτοια μοίρα για το γιο της, έτσι ακόμη και με τέτοιες παιχνιδιάρικες μεθόδους θα πρέπει να κρατήσει.
