Ο αδελφός μου και εγώ κληρονομήσαμε σχεδόν το ίδιο χρηματικό ποσό από τη γιαγιά μας, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη. Αποφασίσαμε να το ξοδέψουμε με διαφορετικούς τρόπους. Πρόσθεσα μερικές από τις οικονομίες μου και αγόρασα ένα ωραίο διαμέρισμα δύο δωματίων.
Ο αδελφός μου πήγε διακοπές με τη φίλη του, την πασπάλισε με ακριβά δώρα, πήγε στο εστιατόριο και οργάνωσε έναν ακριβό γάμο. Εκτός από τη φίλη του τον πέταξε ακριβώς πριν από το γάμο. Τώρα νοικιάζει ένα δωμάτιο σε ένα σπόρο κοιτώνα.
Πρόσφατα, όλη η οικογένεια συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει την επέτειο του πατέρα μου. Κατά τη διάρκεια της τελετής, η μητέρα μου και ο πατέρας μου άρχισαν να μετανιώνουν για το γεγονός ότι ο αδελφός μου ζούσε σε τέτοιες άθλιες.
-“Σε ένα δάκρυ στο μάτι μου γυρίζει όταν το σκέφτομαι. Λυπάμαι τον πατέρα σου και δεν μπορώ να σε πάω σπίτι. Το διαμέρισμά μας είναι πολύ μικρό” – είπε η μαμά, κουνώντας το κεφάλι της.- Εντάξει, μαμά, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείτε.
Αλλά τι γίνεται με την αδελφή σου;” – ρώτησε τον αδελφό μου. Τελείωσα ήρεμα τη σαλάτα όταν λίγα μάτια με κοίταξαν με προσμονή. Σχεδόν πνιγμένη προσοχή. -“Κο;” Στην αρχή δεν κατάλαβα.
-“Νομίζω ότι είναι άδικο να έχετε το δικό σας διαμέρισμα και ζω σε ένα κοιτώνα. Επιτρέψτε μου να ζήσω μαζί σας” – είπε προκλητικά ο αδελφός μου. Η μαμά και ο μπαμπάς ενώνονται. Το φρύδι μου τριαντάφυλλο εν λόγω. -“Τώρα είστε σοβαροί?
Εσείς, Σλάβα, είχατε τις ίδιες ευκαιρίες να αγοράσετε ένα διαμέρισμα όπως έκανα εγώ, αλλά αποφασίσατε να ξοδέψετε τα χρήματά σας διαφορετικά. Μήπως φταίω εγώ? Δεν μπορώ και δεν θέλω να σε αφήσω στο διαμέρισμά μου. Είμαι απόλυτα χαρούμενος που ζω μόνος μου.
Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι υπεύθυνος για τις εξανθήματα αυτού του νεαρού άνδρα. Η μαμά και ο μπαμπάς θύμωσαν πολύ που δεν ήθελα να βοηθήσω καθόλου τον αδελφό μου και ότι ήμουν άκαρδος. Νόμιζαν ότι ήταν κακό για μένα. Δεν με νοιάζει γιατί νομίζω ότι έχω δίκιο.
