Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε ζήσει εκτός από τους γονείς μας από την πρώτη ημέρα του γάμου μας. Είχαμε το δικό μας δίχωρο διαμέρισμα, όπου ο γιος μας Ιβάν γεννήθηκε σύντομα. Η πεθερά μου μας επισκέφθηκε αρκετά σπάνια και δεν έμεινε για πολύ.
Σε γενικές γραμμές, είχα μια ίση σχέση μαζί της, ποτέ δεν είχαμε καμία σύγκρουση. Μια μέρα συνέβη κάτι τρομερό που με κάνει να θυμώνω με την πεθερά μου. Αυτό συνέβη πριν από λίγους μήνες. Η πεθερά μου ήρθε σε μένα, καθίσαμε στο σαλόνι και μου ζήτησε να της φέρω τη κομπόστα που έφτιαξα.
Ενώ ήμουν στην κουζίνα και μετέφερα μπισκότα και ψωμάκια στο τραπέζι επιδόρπιο, ο γιος μου, που ταλαντεύτηκε από πλευρά σε πλευρά, ενώ καθόταν και απολάμβανε την επιτυχία του εγγονού της. Έφερα την πεθερά μου ένα ποτήρι κομπόστα και πήγα να πάρω μια καράφα και το ποτήρι μου.
Μόλις γύρισα, άκουσα μια κραυγή από το σαλόνι. Αποδείχθηκε ότι η πεθερά έφτασε για ένα βάζο με γλυκά, και το ποτήρι της με κομπόστα στάθηκε στη γωνία του τραπεζιού.
Κατά λάθος άγγιξε ένα ποτήρι και έπεσε ακριβώς στο πόδι του γιου της, ο οποίος στεκόταν δίπλα της, κρατώντας το τραπέζι. Ήταν πολύ φοβισμένος, και το ποτήρι δεν ήταν ελαφρύ.Γενικά, ο Ιβάν δεν περπάτησε για αρκετές συνεχόμενες ημέρες.
Και η πεθερά μου, αντί να πάρει τον εγγονό της, άρχισε να μου φωνάζει, λέγοντας ότι είχα αφήσει το μωρό χωρίς επιτήρηση. Υποστηρίξαμε, αλλά περισσότερο από φόβο παρά από θυμό ή μίσος.
