Ο Πέτρος μεγάλωσε από τη γιαγιά και τον παππού του, επειδή η μητέρα του Όλγα τον γέννησε πολύ νωρίς, σε ηλικία δεκαέξι ετών.
Ο πατέρας του Πέτρου, στην ίδια ηλικία, όταν ανακάλυψε ότι η φίλη του περίμενε ένα παιδί, πήγε κάπου και από τότε δεν έχει. Η Όλγα συνειδητοποίησε ότι το παιδί θα την ενοχλούσε, έτσι το άφησε στους γονείς της με τις λέξεις:– Εδώ είναι ο εγγονός σας, κάντε ό, τι θέλετε μαζί του.
Δεν επέστρεψε ποτέ στο σχολείο και σπούδασε κομμωτική. Γνώρισε τον Στανισλάους και πήγε μαζί του στην πόλη από όπου ήρθε, ήταν δεκαεννέα εκείνη τη στιγμή, και τελικά παντρεύτηκε. Δεν θυμόταν τον γιο της, ούτε επισκέφθηκε τους γονείς της.
Ο παππούς του Πέτρου δούλευε και η γιαγιά μεγάλωσε έναν εγγονό που μεγάλωσε έναν υπεύθυνο νεαρό και τους θεωρούσε γονείς του. Ντρέπονταν για τις κόρες τους που εγκατέλειψαν το παιδί τους, κατηγορώντας τους ότι μεγάλωσαν ένα τέτοιο άτομο και δεν τους έδωσε.
Ο Πέτρος πάντα βοηθούσε τους παππούδες του, συμπαθώντας την ηλικία τους. Ο παππούς τον έπαιρνε για ψάρεμα, ήταν το αγαπημένο τους χόμπι. Ο Πέτρος σπούδασε καλά στο σχολείο, ήταν επείγον μαθητής, για τον οποίο ο δάσκαλος της τάξης επαίνεσε επανειλημμένα τη γιαγιά του.
Το αγόρι αποφοίτησε από το σχολείο, στη συνέχεια σπούδασε και εργάστηκε σε μια κατασκευαστική εταιρεία. Παντρεύτηκε ένα μικρό κορίτσι την Αμέλια και είχαν μια μικρή Αντλωσία. Ο Πέτρος αγαπούσε πολύ την οικογένειά του και το εκτιμούσε.
Ο παππούς και η γιαγιά σχεδίασαν μια επέτειο, πενήντα χρόνια ζωής μαζί. Οι καλεσμένοι συγκεντρώθηκαν για τη γιορτή και ακόμη και η κόρη Όλγα ήρθε με τον τρίτο σύζυγο και τις κόρες της. Ο παππούς λυπήθηκε για την κόρη της που εγκατέλειψε το γιο της, την κοίταξε δροσερά και γύρισε γύρω. Αλλά η καρδιά της γιαγιάς έλιωσε, έτσι αγκάλιασε τις εγγονές και την κόρη της.
Όταν ο Πέτρος είδε για πρώτη φορά τη μητέρα και τις αδελφές του, ήταν ευτυχισμένος ανεξάρτητα από το τι, ότι ήταν η βιολογική του μη. Πήγε σε αυτήν με το γιο του:
– Μαμά, γεια σου, με γνώρισες? Αυτός είναι ο εγγονός σου, Αντώνη!
– Ναι, σε συνάντησα – Όλγα είπε αδιάφορα.
– Και αυτές είναι οι αδελφές σας, είναι πολύ καλές, μαθαίνουν καλά.
– Μου έλειπες, συχνά με σκεφτόσουν; ρώτησε ο Πιοτρ. Η Όλγα τον κοίταξε:
– Δεν ήμουν λυπημένος, ήξερα ότι η γιαγιά και ο παππούς θα σε μεγάλωναν καλά. Είσαι λάθος της νεότητάς μου, έχω τώρα μια οικογένεια, οι κόρες – είπαν αδιάφορα και έφυγαν.
Ο Πέτρος ένιωσε θλίψη, μάταια μέτρησε την αγάπη της μητέρας του, ήταν ξένος προς αυτήν, ήταν λάθος της νιότης της. Αντίθετα, είχε τώρα μια πολύ καλή μικρή οικογένεια, την Αμέλια και ένα γιο που δεν θα άφηνε ποτέ στη ζωή της, αυτό είναι το πιο πολ.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο παππούς μου πέθανε, αφήνοντας τη γιαγιά μου μόνη. Ο Πέτρος τη βοήθησε όσο μπορούσε, αγοράζοντας τρόφιμα και φάρμακα, βοηθώντας στο νοικοκυριό.Ένας ξένος τον φώναξε μια φορά.
– Πιότρ, γεια σας, αυτή είναι η μαμά σας. Πήρα μια κλήση από τη γιαγιά σας, ξέρω ότι έχετε ένα καλό διαμέρισμα, εργάζεστε, και το πιο σημαντικό ζείτε κοντά στο νοσοκομείο όπου η αδελφή σας. Αφήστε τον να ζήσει μαζί σας για τρεις ή τέσσερις μήνες, για τη διάρκεια της πρακτικής. Δεν θέλει να ζήσει σε ένα κοιτώνα, έτσι θα την φέρω σε σας – είπε η μητέρα της με τόσο πειστική φωνή ότι ο Πέτρος δεν μπορούσε καν να αντέψει.
Στην αρχή ήταν μπερδεμένος, η καλοσύνη στην καρδιά του πολέμησε ενάντια στην αδικία, αλλά παρόλα αυτά απάντησε:
– Συγγνώμη, αλλά δεν έχω μητέρα, έχω άλλους γονείς. Λάβατε τον λάθος αριθμό – και αμέσως αποσυνδεθήκατε.
Η Αμέλια πλησίασε τον άντρα της και τη ρώτησε:
– Ήταν αυτή? Το – σου δεν τελείωσε, γιατί ο Πέτρος την κοίταξε με μια ζοφερή και αυστηρή εμφάνιση. Συνειδητοποίησε ότι δεν έπρεπε ποτέ να ξαναμιλήσει για αυτό.
Το Σαββατοκύριακο, ο Πέτρος και η οικογένειά του πήγαν στη γιαγιά του, πήγαν με το γιο του στο ποτάμι με ράβδους και η Αμέλια καθάρισε το σπίτι. Ήταν ευτυχής να βοηθήσει τη γιαγιά της, επειδή ήταν το πιο κοντινό πρόσωπο στον σύζυγό της.
