Η Ναταλία εργάζεται σε μαιευτήριο. Βρίσκεται όχι μακριά από το σπίτι της. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κανείς συνήθως δεν θέλει να αναλάβει την αλλαγή. Όλοι θέλουν να περάσουν τις γιορτές με τις οικογένειές τους.
Δεδομένου ότι ο σύζυγος της Ναταλία πέθανε πριν από ένα χρόνο, δεν ήθελε να μείνει μόνη στο σπίτι με τις αναμνήσεις της. Έτσι συμφώνησε να αναλάβει μια βάρδια. Ο γιος της ήταν παντρεμένος. Το παιδί του ήταν λίγων μηνών. Στις 30 Δεκεμβρίου της τηλεφώνησε ο γιος της. Της ζήτησε να προσέχει τον εγγονό του την παραμονή των Χριστουγέννων για να γιορτάσουν με τους φίλους τους.
– “Δεν μπορώ, γιε μου, έχω βάρδια εργασίας. Δεν μπορώ να μην πάω στη δουλειά, μπορεί να με απολύσουν. Και χωρίς δουλειά, πώς θα ζήσω;” – Μαμά, μόνο για τη νύχτα. Δεν ζητάω συχνά βοήθεια. -Αν δεν ήταν στη βάρδια μου, θα το έκανα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω τώρα.
Μετά το τηλεφώνημα του γιου, τηλεφώνησε η σύζυγός του, προσπαθώντας να τον πείσει. Αλλά η Ναταλία Ιβάνοβνα δεν μπορούσε να βοηθήσει. Την επόμενη μέρα, στις 31 Μαρτίου, πήγε νωρίς στη δουλειά και πήγε για ψώνια. Ήρθε στη δουλειά της και δύο γυναίκες είχαν ήδη γεννήσει.
Ήταν μια δύσκολη βάρδια. Στις δύο τα ξημερώματα, μπορούσα μόνο να καθίσω. Σήκωσε το τηλέφωνό της για να συγχαρεί τον γιο της, και υπήρχε ένα γραπτό μήνυμα. Ο γιος έγραψε ότι το δώρο της ήταν κάτω από την πόρτα. Η Ναταλία χάρηκε και τηλεφώνησε στον γιο της για να τον ευχαριστήσει.
Αποδείχθηκε ότι είχαν αφήσει το μωρό σε ένα καροτσάκι στο κατώφλι μου, νομίζοντας ότι ήμουν στο σπίτι. Πήγαν να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά. Ο γιος φώναξε στη μητέρα του και εκείνη και η γυναίκα του έτρεξαν πίσω από το γιο τους. Το παιδί κατέληξε σε έναν γείτονα. Εκείνη το βρήκε να κλαίει. Την επόμενη μέρα, η θερμοκρασία του παιδιού ανέβηκε.
Ο Λιάρι εξετάστηκε. Δόξα τω Θεώ, δεν υπήρχε τίποτα σοβαρό. Φυσικά, ο γιος και η νύφη κατηγόρησαν τη Ναταλία Ιβάνοβνα για ό,τι συνέβαινε, αλλά εκείνη δεν αισθάνθηκε ένοχη, επειδή τους είχε προειδοποιήσει εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορούσε να καθίσει μαζί του. Ήθελαν να ξεγελάσουν τη μητέρα τους και ούτε αυτοί αισθάνονταν ένοχοι. Το μόνο που ένιωθαν ήταν λύπη για τον εγγονό.
