Έχω συγγενείς στην πόλη που έρχονται συχνά στο χωριό μας το καλοκαίρι. Τρώνε μαζί μας το μεσημεριανό γεύμα και φεύγουν, και ποτέ δεν τους αρνηθήκαμε το φαγητό. Η μητέρα μου ήταν πάντα γενναιόδωρη μαζί τους. Όταν έφευγαν, τους έδινε σακιά με πατάτες, φρούτα, καρότα και μάλιστα τα έκοβε επίτηδες, ώστε οι συγγενείς από την πόλη να μην ενοχλούνται και να μην ξοδεύουν χρήματα.
Ωστόσο, ποτέ δεν ακούσαμε ούτε μια λέξη «ευχαριστώ» από αυτούς. Μας τηλεφωνούν κάθε Σαββατοκύριακο και παραπονιούνται για τη ζωή τους. Ισχυρίζονται ότι δεν έχουν ποτέ αρκετά χρήματα. Είναι ακατανόητο, η θεία είναι συνταξιούχος, ο γιος της είναι ηλεκτρολόγος και η γυναίκα της εργάζεται σε εργοστάσιο.
Ζουν από μισθό σε μισθό. Αλλά όταν έρχονται στο χωριό, μας θυμίζουν πάντα ότι αυτοί είναι από την πόλη και εμείς είμαστε από το χωριό. Περιφρονούν την κοπριά, αλλά δεν περιφρονούν το φαγητό που τους δίνουμε από τα φρούτα και τα λαχανικά μας.
Λένε ότι είναι αηδιαστικό να ασχολείσαι με τα βοοειδή, αλλά τρώνε μπάρμπεκιου από το κρέας των ίδιων ζώων. Οι συγγενείς συμπεριφέρονται σαν να είναι καλύτεροι από εμάς. Πριν φύγουν, λένε ότι μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς.
Όταν η μητέρα μου αρρώστησε και έπρεπε να πάει στην πόλη για εξετάσεις, τους το υπενθύμισα. Τηλεφώνησα στη γυναίκα του δεύτερου ξαδέρφου μου. Αναγκαστήκαμε να περάσουμε δύο μέρες στο σπίτι κάποιου, επειδή δεν είχαμε χρήματα για ξενοδοχείο και οι εξετάσεις ήταν ακριβές.
Ο συγγενής δεν αρνήθηκε, αλλά ανέφερε μια τιμή: διαμονή – 200, φαγητό – 150, και όλη η διασκέδαση με δικά μας έξοδα. Σοκαρίστηκα από την αυθάδειά τους. Αυτό σήμαινε ότι αν έρχονται στο σπίτι μας και τρώνε το φαγητό μας από το πρωί μέχρι το βράδυ δωρεάν, είναι εντάξει, αλλά όταν μένουμε μαζί τους για δύο ημέρες, πρέπει να πληρώσουμε αμέσως. Τηλεφώνησα στους γονείς του συζύγου μου και τους ζήτησα βοήθεια. Στη συνέχεια σταμάτησα να διατηρώ επαφή με τους συγγενείς μου.
Τώρα είναι καλοκαίρι και ήρθαν να μας επισκεφτούν στην εξοχή ως συνήθως. Όλη η οικογένεια βγήκε από το αυτοκίνητο. Η μητέρα μου ήθελε να τους χαιρετήσει, αλλά την εμπόδισα. Τους είπα: «Γεια σας, αγαπητοί συγγενείς. Φτάσατε πάνω στην ώρα, η μαμά έχει ετοιμάσει γεμιστό λάχανο, αλλά οι τιμές έχουν αλλάξει φέτος.
Έτσι, η τιμή για μια μέρα για ένα άτομο: διαμονή – 500, φαγητό – 270. Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι φυσικά, δικά μας, οπότε η τιμή είναι σωστή. Αν συμφωνείτε, λοιπόν, ξέρετε το δρόμο της επιστροφής στην πόλη». Τα μάτια τους πετάχτηκαν ακόμα και από τις τροχιές τους και η αγανάκτησή τους ήταν ατελείωτη.
Μπήκαν στο αυτοκίνητο και οδήγησαν στην πόλη. Η μητέρα μου μου είπε ότι δεν ήταν ωραίο, άλλωστε ήταν συγγενείς, αλλά νομίζω ότι έκανα το σωστό. Γιατί εκείνοι μπορούν και εμείς όχι; Υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Εμείς θα δένουμε συνέχεια στον κήπο, αλλά όχι για να ταΐσουμε κάποιον δωρεάν.
