Η οικογενειακή μου ζωή ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ονειρευόμουν παιδιά, αλλά τίποτα δεν λειτούργησε. Δοκίμασαν τα πάντα – δεν λειτούργησε. Το πιο εκπληκτικό πράγμα σε αυτή την ιστορία είναι ότι ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου είχαμε οποιαδήποτε προβλήματα υγείας.
Όταν οι πιθανότητες έχουν φύγει, αποφασίσαμε να πάρουμε το παιδί από το ορφανοτροφείο. Ο άνθρωπος δέχτηκε με χαρά αυτή την ιδέα – και αρχίσαμε να συλλέγουμε έγγραφα. Η Βίτια έγινε ο κύριος στόχος μας.
Η μητέρα μου μας στήριξε, αλλά δεν περίμενα μια τέτοια αντίδραση από την πεθερά μου: – Είσαι τρελός? Ξέρετε ποια παιδιά φτάνουν εκεί? Αλλά δεν ακούσαμε αυτή τη γεροντική ανοησία – και συνεχίσαμε να πηγαίνουμε με βεβαιότητα στο στόχο μας.
Ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με αυτή τη διαδικασία που δεν παρατήρησα καν την καθυστέρησή μου. Και όταν ανησυχούσε, πήγε στο γιατρό. Ήταν αδύνατο να πιστέψω τα αυτιά μου: ήμουν σε θέση. Περιττό να πω ότι ένιωσα στον έβδομο ουρανό. Ακόμα και η πεθερά μου ήταν χαρούμενη που το άκουσε.
Δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοια φροντίδα και ζεστασιά από συγγενείς και συγγενείς. Ήμουν τόσο χαρούμενος που θα μπορούσα να δώσω στη Βίτα έναν αδελφό ή μια αδελφή. Ο Νάρο παραμονεύει στον Μπογκντάντσικ-ο αγαπημένος μου γιος.
Έκανε ό, τι ήταν δυνατόν για να μην αισθάνεται στερημένη. Τότε ήλθε η πεθερά – με την πρότασή της: – Έχετε ήδη ένα ιθαγενές παιδί. Έτσι, να ασχοληθεί με την ανατροφή του. Και πάρτε αυτό πίσω! Μόλις κράτησε τον εαυτό της στο χέρι, έτσι ώστε να μην την στείλει μακριά.
Σύντομα αποδείχθηκε ότι η πεθερά είχε εδώ και καιρό προετοιμάσει το έδαφος για την ετυμηγορία της – ξέπλυνε το μυαλό του συζύγου μου. Φυσικά, μετά από αυτά τα λόγια, τα πόδια της δεν θα είναι πλέον στο σπίτι μας.
