«Θυμάμαι ένα από τα γενέθλιά μου σαν το σημερινό, όταν κανείς απολύτως δεν μου τηλεφώνησε για να μου ευχηθεί. Ήμουν πολύ λυπημένη και, καθώς κοίταζα με λαχτάρα έξω από το παράθυρο, είδα ξαφνικά τον γιο μου, του οποίου το χαμόγελο δεν έβγαινε από το πρόσωπό του. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα! Ωστόσο, αντί να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ζήτησε να δανειστεί χρήματα για μια έκτακτη δαπάνη, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν η επόμενη ιδιοτροπία του. Αναγνώρισα τελικά ότι σε έναν νέο άνθρωπο φαινόταν ότι η αξία της ζωής μας κατέληγε αποκλειστικά και μόνο στον αριθμό των μηδενικών στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να εκδικηθώ την οικογένεια που είχε εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου όλα αυτά τα χρόνια…».
Η οικογένειά μου με αντιμετώπιζε σαν κουμπαρά
Για χρόνια, η οικογένειά μου με αντιμετώπιζε σαν κουμπαρά. Ήμουν διαθέσιμος στο κάλεσμα τους όποτε κάποιος κοντινός μου άνθρωπος χρειαζόταν να δανειστεί χρήματα. Αλλά όταν ερχόταν η ώρα της αποπληρωμής των χρεών, συνήθως γινόμουν αόρατη και έπρεπε να επιπλήξω το δάνειο. Οι συγγενείς με επισκέπτονταν μόνο όταν αισθάνονταν ότι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την «παραγωγή» μου.
Τα Χριστούγεννα – είτε είναι Χριστούγεννα είτε Πάσχα – αντί να είναι αιτία χαράς, ήταν αιτία για δάκρυα για μένα. Ενώ τα παιδιά και τα εγγόνια μου γιόρταζαν στο κοινό τραπέζι, εγώ ήμουν μόνη σαν δάχτυλο και η καρδιά μου έσπαγε από απόγνωση. Το ίδιο συνέβαινε και με πολλές άλλες περιστάσεις.
Θυμάμαι μέχρι σήμερα ένα από τα γενέθλιά μου, όταν κανείς απολύτως δεν τηλεφώνησε για να μου ευχηθεί. Ήμουν πολύ λυπημένη και, καθώς κοίταζα με λαχτάρα έξω από το παράθυρο, είδα ξαφνικά τον γιο μου, του οποίου το χαμόγελο δεν έφευγε από το πρόσωπό του. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα! Ωστόσο, αντί να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα, ζήτησε να δανειστεί χρήματα για ένα έκτακτο έξοδο που αποδείχθηκε ότι ήταν το επόμενο καπρίτσιο του.
Αποφάσισα να παίξω μαζί του
Τελικά αναγνώρισα ότι φαινόταν στους νέους ότι η αξία της ζωής μας περιοριζόταν μόνο στον αριθμό των μηδενικών στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα και να εκδικηθώ την οικογένεια που είχε εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου όλα αυτά τα χρόνια.
Αποφάσισα να κάνω ένα ριζοσπαστικό βήμα – δεσμεύτηκα σε ένα γηροκομείο. Ίσως για κάποιους αυτό να αποτελεί έκφραση απελπισίας, αλλά για μένα αυτή η απόφαση ήταν σωτηρία. Έχω επιτέλους μια αίσθηση ασφάλειας και φροντίδας που δεν έλαβα ποτέ από την ίδια μου την οικογένεια.
Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της εκδίκησής μου! Έγραψα μια διαθήκη στην οποία δεν συμπεριέλαβα κανέναν κοντινό μου άνθρωπο. Αυτή ήταν μια απόφαση που την είχα σκεφτεί καλά και την είχα πάρει με πλήρη επίγνωση. Τα χρήματά μου, τα οποία μέχρι τώρα ήταν τόσο περιζήτητα για όλη την οικογένεια, θα διατεθούν τώρα σε σκοπούς που έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Θα ήθελα να χρησιμοποιηθούν για κάτι καλό, γι’ αυτό και τα έχω προδιαγράψει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Ελπίζω ότι η εμπειρία μου θα αποτελέσει προειδοποίηση για άλλους που αφήνουν να τους εκμεταλλεύονται. Και ίσως κάποιος βρει στην ιστορία μου το κουράγιο να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο… Σας εύχομαι να το κάνετε και σας ζητώ να κάνετε το ίδιο!
