Γνώρισα τον μέλλοντα σύζυγό μου στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι η ιστορία μας θα εξελισσόταν τόσο γρήγορα και απότομα; Γνωριστήκαμε τον Σεπτέμβριο και μετακόμισα μαζί του τον Νοέμβριο. Τον Φεβρουάριο έμαθα ότι θα γινόμασταν γονείς. Δεν είχαμε προγραμματίσει να αποκτήσουμε παιδιά και ο γάμος ήταν ακόμη πολύ μακριά.
Φοβόμουν να το πω στο φίλο μου γιατί φοβόμουν την αντίδρασή του. Ήμασταν και οι δύο νέοι. Είχαμε και οι δύο μεγάλα σχέδια για το άμεσο μέλλον. Καθυστέρησα αυτή τη στιγμή μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για την αρνητική αντίδραση του φίλου μου, αλλά ήξερα ότι το μωρό μου θα ερχόταν.
Τελικά, αφού μάζεψα τις σκέψεις μου, διάλεξα την τέλεια στιγμή και ικανοποίησα τον φίλο μου με την είδηση ότι επρόκειτο να γίνει πατέρας. Ενάντια στις προσδοκίες μου, πήρε τη δουλειά χωρίς ερωτήσεις και μου έκανε πρόταση γάμου. Πριν και μετά το γάμο, ο σύζυγός μου δούλεψε σκληρά, έβαλε όλη του τη δύναμη και την ενέργεια για να εξασφαλίσει στο παιδί μας την καλύτερη δυνατή ζωή, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Έχασα σιγά σιγά την ελπίδα για ένα καλό μέλλον και αναρωτιόμουν απεγνωσμένα πού θα ζούσε το παιδί μας.
Η ποιότητα της ζωής μας κρινόταν μόνο για εμάς, όχι για το παιδί. Έπρεπε να του παρέχουμε το καλύτερο δυνατό. Έπρεπε να του δώσουμε το καλύτερο. Είχαμε κρίσιμα λίγα χρήματα για να συντηρήσουμε το μωρό. Έκλαιγα τα βράδια, σκεπτόμενη ότι δεν ήμουν άξια να γίνω μητέρα, επειδή δεν θα μπορούσα να δώσω στο παιδί μου όλα όσα του άξιζαν.
Τότε όμως μου ήρθε μια ιδέα που με γέμισε ελπίδα. Η γιαγιά μου είναι πάνω από 80 ετών. Ζει μόνη της σε ένα παλιό διαμέρισμα δύο δωματίων. Πήγα να τη δω, της εξήγησα την κατάσταση, υποσχέθηκα να της βρω το καλύτερο σπίτι φροντίδας και είπα ότι θα την επισκεπτόμαστε κάθε εβδομάδα.
Αλλά ως απάντηση έλαβα ένα κύμα αγανάκτησης και ακατανόησης. Το θέμα έγινε πραγματικό σκάνδαλο ανάμεσα στους λίγους συγγενείς μου. Αλλά όπως κι αν το εξέτασα, από όποια οπτική γωνία κι αν το έβλεπα, ήταν η καλύτερη απόφαση για εκείνη και για εμάς. Η γιαγιά μου ήδη δυσκολεύεται να κάνει μόνη της τις δουλειές του σπιτιού, συχνά ξεχνάει να κάνει πράγματα και χρειάζεται συνεχή επίβλεψη. Αλλά δεν το βάζω κάτω, θα εξακολουθήσω να της μιλάω.
Πρέπει να καταλάβει ότι αυτή είναι η μόνη επιλογή για την οικογένειά μας. Δεν θα τα παρατήσω μέχρι να καταλάβει την κατάστασή μας. Αυτό δεν είναι προσωπικό μου θέμα, αλλά η ευημερία του παιδιού μου. Είμαι σίγουρη ότι μπορεί να βρεθεί η σωστή προσέγγιση για όλους. Απλά δεν μπορείτε να τα παρατήσετε με την πρώτη άρνηση. Ναι, είμαι θετική, αλλά ταυτόχρονα τρέμω να σκεφτώ τι θα συμβεί αν το παιδί μου γεννηθεί και δεν έχει πού να ζήσει. Και η γιαγιά μου θα είναι πολύ πιο άνετα σε ένα ίδρυμα φροντίδας.
