Κάθε βράδυ, όταν επιστρέφω από τη δουλειά, μαγειρεύω στον άντρα μου, κάθομαι στο τραπέζι και τον περιμένω. Μπαίνει μέσα, τον ρωτάω πώς πέρασε τη μέρα του και μου τα λέει όλα. Όταν τελειώσει το φαγητό, σηκώνεται από το τραπέζι, σπρώχνει την καρέκλα του προς τα πίσω με το πόδι του, σκουπίζεται με μια πετσέτα κουζίνας, πηγαίνει και καταρρέει μπροστά στην τηλεόραση και αρχίζει να ανοίγει και να αλλάζει όλα τα κανάλια σε πλήρη ένταση, ενώ σχολιάζει δυνατά ό,τι βλέπει.
Την ίδια στιγμή, εγώ καθαρίζω, πλένω τα πιάτα, ετοιμάζω ημιτελή προϊόντα για την επόμενη μέρα και κάθομαι στο τραπέζι για να σκεφτώ κάτι καινούργιο να κάνω, ώστε να μην χρειάζεται να βλέπω ή να ακούω τον άντρα μου.
Με αηδιάζει. Κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο ώστε να μην τον συναντήσω στο σπίτι πριν κοιμηθεί. Ακόμα και τότε, πηγαίνω για ύπνο μόνη μου, καθισμένη στη δική μου πλευρά του κρεβατιού. Αν είμαι άτυχη και ο σύζυγός μου έχει ρομαντική διάθεση, απλά απενεργοποιώ το μυαλό μου και προσπαθώ να αφαιρέσω τον εαυτό μου από την πραγματικότητα.
Αλλά πριν από έξι μήνες αγαπούσα τον άντρα μου… Εκείνη την ημέρα επέστρεφε στο σπίτι μετά από απουσία μιας εβδομάδας. Αποφάσισα να του κάνω έκπληξη: αγόρασα μια ωραία ανθοδέσμη και πήγα στο σιδηροδρομικό σταθμό για να τον συναντήσω.
Φανταζόμουν ήδη πώς θα τον αγκάλιαζα, θα πηγαίναμε μαζί στο σπίτι και όλα θα ήταν όπως πριν, αλλά με έναν τρόπο που δεν είχε συμβεί ποτέ πριν… Έτρεχα να συναντήσω τον άντρα μου, αλλά μια άλλη γυναίκα με πρόλαβε και έπεσε στην αγκαλιά του, που ήταν ανοιχτή μόνο γι’ αυτήν. Φυσικά, δεν με πρόσεξαν, και ο σύζυγός μου επέστρεψε στο σπίτι πολύ αργά εκείνη την ημέρα.
Από τότε, ζω με όλα τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις μου απενεργοποιημένα. Η φίλη μου λέει ότι έτσι πρέπει να είναι, λένε, όλοι οι άντρες μασάνε την απιστία. Και εγώ το ανέχομαι… γιατί το κάνω – για χάρη των παιδιών μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω έτσι για άλλα τρία χρόνια, αλλά πρέπει να το κάνω για χάρη των παιδιών μας, που είναι ακόμα στο σχολείο…
