Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε δύο παιδιά. Ήθελε πάντα να φροντίζει για το μέλλον τους, γι’ αυτό εξαφανιζόταν συνεχώς για να εργαστεί σε διάφορες χώρες. Μετά το σχολείο, η κόρη μου μπήκε στην ιατρική σχολή. Ονειρευόμουν να γίνω κι εγώ γιατρός, αλλά δεν τα κατάφερα.
Έτσι, τώρα κάνω ό,τι μπορώ για να πληρώσω την εκπαίδευση της κόρης μου και να κάνω το όνειρό της πραγματικότητα. Αφού ολοκλήρωσε την πρακτική της άσκηση, η Ιβάνκα ανακοίνωσε ότι παντρεύεται. Ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε αμέσως να της δώσουμε ένα διαμέρισμα.
Μετά το γάμο, βοηθήσαμε στην ανακαίνισή του. Εν ολίγοις, τους προσφέραμε ένα πλήρες πρόγραμμα.Ο γιος πήγε στο κολέγιο και σπούδασε για να γίνει μηχανικός. Παντρεύτηκε και οι γονείς της νύφης του τους έδωσαν ένα διαμέρισμα ενός δωματίου και μετακόμισαν εκεί.
Ο σύζυγός μου και εγώ εκπνεύσαμε μια ήρεμη ανάσα, αλλά εμένα με βασάνιζε συνεχώς μια σκέψη: δεν είχαμε δώσει τίποτα στον γιο μας. Μια μέρα μοιράστηκα τα συναισθήματά μου με τον σύζυγό μου και το βράδυ της ίδιας ημέρας αποφασίσαμε να δώσουμε στον γιο μας ένα οικόπεδο.
Ίσως θα ήθελε να χτίσει ένα σπίτι σε αυτό. Το Σαββατοκύριακο, καλέσαμε τον γιο μας και τη νύφη μας να μας επισκεφθούν και τους είπαμε ότι είχαμε ένα δώρο γι’ αυτούς. Παραδώσαμε τα έγγραφα στον γιο μας, αλλά για κάποιο λόγο δεν ήταν ευχαριστημένος. Δεν ρώτησε καν πού βρισκόταν το οικόπεδο.
Δεν άντεξα και τον ρώτησα: “Γιε μου, τι συμβαίνει; Της έδωσες ένα διαμέρισμα για 30.000 και σε μένα ένα οικόπεδο για 10.000. Και, παραδόξως, είμαστε πολύ στριμωγμένοι σε ένα μικρό διαμέρισμα ενός δωματίου. Από τη μία πλευρά, καταλάβαινα τον γιο μου. Αλλά από την άλλη πλευρά, οι γονείς μας δεν μας έδιναν καν σκαμνιά. Πετύχαμε τα πάντα μόνοι μας. Και τελικά είναι άντρας: είναι άμεση ευθύνη του να παρέχει στην οικογένεια ένα διαμέρισμα.