Πριν από μερικά χρόνια, παντρεύτηκα τον Pavel. Για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν ότι είχαμε βιαστεί, επειδή η σχέση μας δεν είχε καν δοκιμαστεί πριν από το γάμο. Δεν ήταν τόσο σημαντικό για εμάς, επειδή ήμασταν σίγουροι για τα συναισθήματά μας και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας ο ένας χωρίς τον άλλον… ή απλώς ρομαντικοποιούσαμε τη ζωή μας.
Τέλος πάντων, όταν ήμασταν παντρεμένοι μόλις έξι μήνες, ο σύζυγός μου πρότεινε να πάμε στη ντάτσα των γονιών του για το Σαββατοκύριακο. Συμφώνησα ευχαρίστως, γιατί πάντα μου άρεσαν τέτοιες οικογενειακές συγκεντρώσεις.Την πρώτη κιόλας μέρα στο σπίτι των γονιών του, ο Πασάς με προσέβαλε τόσο πολύ που αυτό το ταξίδι έγινε καθοριστικό για τη σχέση μας.
Είχα παρατηρήσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι, όταν επέλεγε μεταξύ της οικογένειάς μας και του σπιτιού των γονιών του, πάντα επέλεγε τους γονείς του. Όχι, τα καταλαβαίνω όλα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών μας πήγαινε για να συντηρήσουμε τα πεθερικά μας, αν και φαίνεται ότι ζουν στην εξοχή και δεν χρειάζονται πολλά, αλλά όχι.
Και την ημέρα που φτάσαμε στο σπίτι των πεθερικών μου, άρχισαν να μιλούν στο τραπέζι για την επιθυμία τους να αγοράσουν μια τηλεόραση πλάσμα και ζήτησαν οικονομική βοήθεια γι’ αυτό. Ο Πασάς κι εγώ κάναμε οικονομίες για ένα πλυντήριο ρούχων και για ένα ταξίδι στα Καρπάθια, επειδή δεν είχαμε ακόμα μήνα του μέλιτος.
Αντί να τα εξηγήσει όλα αυτά στους γονείς μου, ο Πασάς είπε ότι δεν έβγαζα πολλά χρήματα και θα του ήταν δύσκολο να πληρώσει για μια τόσο μεγάλη αγορά. Αναστατώθηκα πολύ από τα λόγια του, γιατί δούλευα στο σχολείο ως δασκάλα δημοτικού.
Ναι, ο μισθός μου δεν ήταν ο ίδιος με του συζύγου μου, αλλά έκανα τη δουλειά μου με ευχαρίστηση και δεν παραπονιόμουν για τα χρήματα. Ο σύζυγός μου ξόδευε όλο το μισθό του στις επιθυμίες των γονιών του: αυτοκίνητα, καινούργια gadgets, κοινόχρηστες συσκευές, κάθε είδους συσκευές για τον κήπο.
Τότε είπα ότι τους βοηθούσαμε ήδη πολύ, και τότε μου επιτέθηκαν και οι τρεις τους: η πεθερά μου, ο πεθερός μου και ο σύζυγός μου. Με αποκάλεσαν τσιγκούνη και εγωιστή. Γύρισα σπίτι το επόμενο πρωί, ετοίμασα τις βαλίτσες του συζύγου μου και του είπα να φύγει από το σπίτι των γονιών μου, γιατί το διαμέρισμά μας ήταν πραγματικά δικό μου.
Αν δεν επρόκειτο να κάνει τίποτα για την οικογένειά μας, τότε η επέκταση της οικογένειάς μας ήταν εκτός συζήτησης. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να πεινάσουν εξαιτίας των ιδιοτροπιών των πεθερικών τους!