Η Πωλίνα ήρθε στην πόλη όταν μπήκε στην ιατρική σχολή. Στον σιδηροδρομικό σταθμό γνώρισε το πεπρωμένο της, τον Ντίμα. Του άρεσε αμέσως η κοπέλα και πήγαν μαζί στο πανεπιστήμιο. Κατά σύμπτωση, ο Ντίμα σπούδαζε επίσης εκεί, ήδη τριτοετής φοιτητής.
Μετά από μια σκληρή συνεδρία, το νεαρό ζευγάρι άρχισε να βλέπει ο ένας τον άλλον πιο συχνά. Έβγαιναν όλη τη νύχτα και έξι μήνες αργότερα παντρεύτηκαν. Και οι δύο δούλευαν στην ίδια κάβα, ο Ντίμα είχε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου, οπότε ζούσαν ευτυχισμένοι. Αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, η Πολίνα δεν μπορούσε να μείνει έγκυος.
-“Δεν πειράζει, έχουμε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μας”, την καθησύχαζε ο σύζυγός της. – “Είσαι νευρική όλη την ώρα, σε επηρεάζει κι εσένα και έχεις πολλή δουλειά να κάνεις”, έλεγε.Αλλά ένα καλοκαίρι, η Πωλίνα ένιωσε εντελώς άβολα. Έκανε πολύ ζέστη, όλοι ήταν ενοχλητικοί και οι μυρωδιές ήταν ενοχλητικές.
Ήθελε να φύγει από την πόλη και να πάει στη θάλασσα το συντομότερο δυνατό, για να χαλαρώσει. Ενώ η Polina έψαχνε στην ντουλάπα της, βρήκε ένα τεστ εγκυμοσύνης. Είχε εγκαταλείψει τις ελπίδες της, αλλά αποφάσισε να το ελέγξει για παν ενδεχόμενο, ειδικά αφού ήταν υπερήμερη. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν έγκυος!
Η Πωλίνα μάλιστα πήδηξε πάνω κάτω από την ευτυχία της, και εκείνο το βράδυ κανόνισε ένα εορταστικό δείπνο, αλλά ο Ντίμα γύρισε αργά από τη δουλειά. Η Πωλίνα είχε ήδη κοιμηθεί μέχρι τότε. Το πρωί, ενώ ο Ντίμα κοιμόταν, η Πωλίνα αποφάσισε να πλύνει τα ρούχα και το πουκάμισο του συζύγου της μύριζε σαν άρωμα κάποιου άλλου.
Υπήρχαν σημάδια από φιλιά στο λαιμό του συζύγου της… Όταν ο Ντίμα ξύπνησε, ομολόγησε αμέσως: – “Θέλω να κάνω παιδί, αλλά δεν τα καταφέρνω μαζί σου. Ναι, βρήκα μια άλλη γυναίκα, που έχει ήδη έναν γιο. Και εγώ ονειρευόμουν ένα γιο. Ο Ντίμα έφυγε.
Η Πωλίνα δεν του είπε ποτέ ότι ήταν έγκυος. Σκέφτηκε ότι αν το έκανε, εκείνος θα έμενε μαζί της λόγω του παιδιού και όχι από αγάπη. Έτσι η αγάπη έφυγε. Πέρασαν μερικά χρόνια. Ο γιος της Πωλίνας αθλούνταν και πλησίαζε η μέρα του διαγωνισμού. Το πρωί πήγαν στο αθλητικό κέντρο και ο γιος τους πήρε τη δεύτερη θέση.
Χαρούμενη, η Polina και ο γιος της περπατούσαν προς τη στάση του λεωφορείου, όταν μια πολύ γνώριμη φωνή φώναξε το όνομά της. – “Polina… Είσαι πραγματικά εσύ, φαίνεσαι υπέροχη! Και ο γιος σου… είναι τόσο μεγάλος όσο κι εμείς τώρα. -Ναι, Dima. Αυτός είναι ο γιος σου. Αλλά προτιμήσατε μια άλλη οικογένεια με το παιδί κάποιου άλλου. Και τώρα ζείτε με αυτό το συναίσθημα ότι εγκαταλείψατε την ευτυχία σας.
