Μετά τον τοκετό, ανέκαμψα λίγο. Το βάρος μου δεν ανέβηκε πολύ, αλλά….Ο σύζυγός μου άρχισε να διαμαρτύρεται για το ένα και το άλλο και όλα τα σχετικά. Αντί να πει «Δεν πειράζει, αγάπη μου, έτσι κι αλλιώς είσαι καλύτερη από όλους τους άλλους» και να περιμένει να συνέλθω, πήγε «αριστερά».
Πήγε τόσο μακριά που μια μέρα δεν επέστρεψε καθόλου. Έμεινα με το μωρό στην αγκαλιά μου και δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες εδώ, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο.Τελικά κουράστηκα να κατηγορώ τον εαυτό μου και βρήκα τη δύναμη να επιστρέψω στη ζωή. Αγόρασα έναν σκύλο και άρχισα να τρέχω μαζί του τα πρωινά. Άρχισα να γυμνάζω τους κοιλιακούς μου μυς. Παρόλο που είναι πολύ δύσκολο ψυχολογικά, είναι ένας πολύ καλός αντιπερισπασμός από τις ζοφερές σκέψεις.
Συνήθισα το άθλημα και τελικά, όταν βρήκα δουλειά, μπήκα στο γυμναστήριο. Σε αντίθεση με τον προπονητή στο αθλητικό μας συγκρότημα, ο γυμναστής αποδείχθηκε προσεκτικός και υπομονετικός άνθρωπος.Μέσα σε λίγα χρόνια τακτικών επισκέψεων στο γυμναστήριο, όχι μόνο ανέκτησα την όμορφη σιλουέτα μου, αλλά και τη βελτίωσα σε ορισμένα σημεία.
Τουλάχιστον 1,5 φορές. Ερωτεύτηκα ξανά τον εαυτό μου, ερωτεύτηκα το σώμα μου.Μια μέρα, καθώς περπατούσα στο σπίτι με μια αθλητική τσάντα και με αθλητική στολή, παρατήρησα τον πρώην σύζυγό μου να στέκεται στην είσοδο. Πρέπει να χτυπάει το θυροτηλέφωνο, αλλά ο γιος μου δεν απαντάει.
Τότε συνειδητοποιώ ότι εδώ και τώρα έχω την ευκαιρία να εκπληρώσω το όνειρο πολλών εγκαταλελειμμένων ανθρώπων. Να τον κάνω να κλάψει από τύψεις.
Έβαλα τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου, σηκώθηκα γρήγορα πέντε φορές, ίσιωσα το στήθος μου και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. «Ξέρεις τι μου λέει;» «Κορίτσι μου, μένεις σε αυτό το κτίριο;Μπορείς να ανοίξεις την πόρτα; Γελώντας πικρόχολα, κάλυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου και, νιώθοντας απερίγραπτο θρίαμβο, απομακρύνθηκα – Είπα κάτι αστείο;
– ξαφνικά έγινε νευρικός – Τι σε έκανε να γελάσεις; – Είπα. στο ληξιαρχείο Όταν ορκίστηκα να αγαπώ και να προστατεύω… – γυρνώντας προς το μέρος του, είπα – Ακόμα δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω!- Λίντα; Λίντα!» με κοίταξε επίμονα.
«Έχεις δέκα δευτερόλεπτα για να φύγεις από την αυλή», του ανακοίνωσα, ήδη δυσαρεστημένη. «Μπορώ τουλάχιστον να δω τον γιο μου; Πασά!» παρακάλεσε. «Φύγε! Απομακρύνθηκε, τον παρακολουθούσα να απομακρύνεται, κοιτάζοντας συχνά πίσω. Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, αν το θέλεις εσύ
