Πριν από πολλά χρόνια, έμαθα ότι ήμουν έγκυος από τον φίλο μου. Μόλις το έμαθε, με άφησε χωρίς καμία εξήγηση. Ήμουν συντετριμμένη και δεν είχα ιδέα τι να κάνω.
Προσπάθησα να τον βρω, αλλά οι φίλοι του μου είπαν ότι είχε πάει στο στρατό και είχε άλλη κοπέλα. Όταν επέστρεψα στους γονείς μου και τους είπα για την κατάστασή μου, στην αρχή αναστατώθηκαν, αλλά στη συνέχεια αποφάσισαν να με στηρίξουν.
Γέννησα ένα υγιές και όμορφο αγόρι και οι γονείς μου ήταν ενθουσιασμένοι που έγιναν παππούδες και γιαγιάδες. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι και είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά κουτσομπολιά και κρίσεις από τους γείτονές μας.
Παρ’ όλα αυτά, ο γιος μου μεγάλωσε και έγινε έξυπνος και όμορφος, και δεν μας ένοιαζε πλέον τι πίστευε ο κόσμος. Ωστόσο, δεν είχα νοιαστεί πραγματικά γι’ αυτό πριν. Όταν ο γιος μου ετοιμαζόταν να πάει στο πανεπιστήμιο, ο πρώην μου εμφανίστηκε ξαφνικά και ήθελε να γνωρίσει τον γιο μου.
Ήθελε να κάνει ένα τεστ DNA για να βεβαιωθεί ότι ήταν ο πατέρας του. Ο γιος μου ήταν εκεί όταν ο πατέρας του το είπε αυτό και του είπε ότι δεν χρειαζόταν έναν πατέρα που δεν πίστευε τη μητέρα του.
Χάρηκα που ο γιος μου αισθανόταν έτσι γι’ αυτό. Ήμασταν ευτυχισμένοι χωρίς τον πατέρα του όλα αυτά τα χρόνια και ήξερα ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και στο μέλλον.
Αν ο πατέρας του γιου μου ήθελε πραγματικά να γνωρίσει τον γιο του, θα το είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό, όχι όταν ήταν 22 ετών, και όχι υπό τον όρο μιας εξέτασης.
