Έπιασα τον σύζυγό μου και τη φίλη του επ’ αυτοφώρω. Κυλιόντουσαν στο κρεβάτι μου. Ο σύζυγός μου δεν ζήτησε καν συγγνώμη, αντίθετα, με κατηγόρησε για όλα. Είπε ότι κατέστρεψα τη ζωή του. Ένιωσα άσχημα γιατί είχαμε έναν ευτυχισμένο γάμο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Κάθε μέρα τσακωνόμασταν και φωνάζαμε ο ένας στον άλλο. Τα παιδιά ήταν μάρτυρες κάθε καυγά. Σκεφτόμασταν την ψυχολογική τους υγεία, δεν θέλαμε να τα βλάψουμε. Ο σύζυγός μου μάζεψε τα πράγματά του και μετακόμισε σε νοικιασμένο διαμέρισμα για να σταματήσει να διαφωνεί μαζί μου.
Έμεινα μόνη μου και άρχισα να σκέφτομαι τι είχα κάνει λάθος.Πάντα φρόντιζα τον εαυτό μου, προσπαθούσα να είμαι καλή σύζυγος, μαγείρευα νόστιμο φαγητό και πάντα άκουγα τη γνώμη του. Η ερωμένη του, αν και νεότερη από μένα, εξακολουθούσε να φαίνεται χειρότερη από μένα. Αποφάσισα ότι έπρεπε να αλλάξω κάτι πάνω μου.
Άρχισα να ντύνομαι όπως όταν ήμουν νεότερη: παπούτσια και σαγηνευτικά φορέματα. Όλοι οι άνδρες στο γραφείο άρχισαν να μου δίνουν σημασία, προσπαθούσαν ακόμη και να μου ζητήσουν να βγούμε, αλλά εγώ αρνήθηκα. Δεν είχαμε χωρίσει, δεν ήθελα να τον απατήσω και τον αγαπώ.
Όταν ο Kirill είδε τις αλλαγές, άρχισε να έρχεται στο σπίτι μας τα Σαββατοκύριακα για να παίξει με τα παιδιά. Συχνά όμως παρατηρούσα πώς με κοίταζε. Τον τάιζα βραδινό και τον έστελνα στο νοικιασμένο διαμέρισμά του, ελπίζοντας ότι ζούσε μόνος του και όχι με μια κοχανή γυναίκα. Σύντομα άρχισε να έρχεται πιο συχνά, κάθε μέρα.
Τα παιδιά ήταν χαρούμενα που έβλεπαν τον πατέρα τους, και μερικές φορές ξεχνούσα ότι ζούσαμε χωριστά. – Kyrylo, τι μας συμβαίνει; “Ζείτε χωριστά, αλλά έρχεσαι και μένεις μέχρι αργά κάθε μέρα”, τον ρώτησα. “Δεν ξέρω. Πρέπει να σκεφτώ πώς θα ζήσω τη ζωή μου. Είμαι μόνη μου τώρα, δεν έχουμε καταθέσει αίτηση διαζυγίου.
Ξέρεις, δεν ξέρω καν αν μπορώ να σε συγχωρήσω που με απάτησες. Θα μπορέσεις να προσέχεις τα παιδιά αύριο; Ο Kirill κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Είχα ένα σχέδιο για να τον κάνω να έρθει σπίτι και να με ζηλέψει λίγο. Την επόμενη μέρα, όταν ήρθε, στεκόμουν εκεί και ντυνόμουν.
“Πας κάπου;” με ρώτησε. “Πώς φαίνομαι;””Υπέροχα, όπως πάντα. Πού πας; Σε ραντεβού. Τα μάτια του πετάχτηκαν τριγύρω, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Πρέπει να πίστευε ότι με χρειαζόταν και ότι δεν προσέλκυα άλλους άντρες. Όταν έφυγα, παρατήρησα ότι ο Kirill παρακολουθούσε από το παράθυρο. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει το σχέδιό μου, αλλά ελπίζω ότι θα αποφασίσει να επιστρέψει στο σπίτι και να μην με απατά πια.
