Αφού έχασε τον σύζυγό της, μια ηλικιωμένη γυναίκα δημοσίευσε μια αγγελία στο Διαδίκτυο: “Ψάχνω μια ανύπαντρη, κατά προτίμηση ηλικιωμένη γυναίκα για να ζήσω μαζί της”.

Ο σύζυγος της Karina πέθανε όταν εκείνη ήταν 67 ετών. Για έναν ολόκληρο χρόνο, η γυναίκα δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου από το σπίτι. Αγαπούσε τον σύζυγό της και η αγάπη τους γινόταν όλο και πιο δυνατή με τον καιρό. Η ζωή της Karina έχασε κάθε νόημα.

Ήθελε να επανενωθεί με τον σύζυγό της το συντομότερο δυνατό. Βρήκε μάλιστα έναν έμμεσο τρόπο για να το πετύχει αυτό: Τώρα έβγαινε από το σπίτι μόνο για γλυκά – έτρωγε τόνους από αυτά. Η ζάχαρη ήταν ταμπού για εκείνη. Τώρα περίμενε να εκδηλωθεί η ασθένεια, αλλά παρά τα τόσα γλυκά που είχε φάει, τα επίπεδα σακχάρου της ήταν φυσιολογικά.

Η Καρίνα έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή της. Αλλά τώρα ζούσε για δύο. Η μοναχοκόρη της και η οικογένειά της ζούσαν σε άλλη χώρα. Είδε τον γαμπρό της 4 φορές και τα εγγόνια της λιγότερο, μόνο 3 φορές.

Η κόρη της και ο γαμπρός της δίσταζαν να καλέσουν την Καρίνα να τους επισκεφθεί, αλλά η ζωή σε μια ξένη χώρα όπου δεν μιλούσαν τη γλώσσα σου, όπου υπήρχαν διαφορετικές αξίες, ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος, διαφορετικοί άνθρωποι και τρόποι ζωής της φαινόταν χειρότερη από τη μοναξιά.

“Πρέπει να παντρευτείς”, τη συμβούλευαν οι φίλοι της, “δεν είναι εύκολο να ζεις μόνη σου, και δεν έχεις σύνταξη. Οι φίλες της σύστησαν την Karina σε ανύπαντρους άνδρες, και η Karina Fedorovna είχε μόνο ένα συναίσθημα γι’ αυτούς – τον έρωτα. Αλλά δεν είχε συνηθίσει να ζει μόνη της. Δεν της ταίριαζε μετά από τόσα χρόνια.

Έτσι ζήτησε τη βοήθεια της κόρης της φίλης της για να γράψει μια διαφήμιση στο διαδίκτυο. “Ψάχνω για μια ανύπαντρη, κατά προτίμηση ηλικιωμένη γυναίκα για να ζήσω μαζί της. Είμαι μια χαρούμενη, ήρεμη, άνετη ηλικιωμένη κυρία”, ανέφερε η αγγελία. Την επόμενη μέρα έλαβε ένα τηλεφώνημα.

– Τηλεφωνώ για την αγγελία. Ισχύει ακόμα η προσφορά σας; Στη συνέχεια, άλλο ένα τηλεφώνημα για το ίδιο θέμα. Οι ιστορίες της Zina και της Khrystyna ήταν παρόμοιες με αυτές της Karina. Οι τρεις ηλικιωμένες κυρίες τα βρήκαν γρήγορα. Είχαν κοινά ενδιαφέροντα, αγαπημένες τηλεοπτικές εκπομπές και μέρη.

Ζούσαν στο σπίτι της Karina. Εισέπρατταν τους μισθούς τους από το ίδιο ταμείο. Μια φορά την εβδομάδα πήγαιναν στον κινηματογράφο ή στο θέατρο, έκαναν πεζοπορία και μερικές φορές παρακολουθούσαν διάφορα εργαστήρια και εκθέσεις στην πόλη.

Έτσι γίνεται εδώ και 7 χρόνια. Η Zina και η Kristina νοίκιαζαν τα σπίτια τους. Με τα χρήματα που έλαβαν, συμπλήρωσαν τις αποταμιεύσεις τους και αγόρασαν ένα σπίτι στην εξοχή και ένα αυτοκίνητο. Και οι 3 ζουν τώρα, δεν υπάρχουν. Τους ένωνε ένας κοινός πόνος. Τους ένωνε η μοναξιά.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *