Ο σύζυγός μου με βοήθησε να βγάλω το καροτσάκι και έτρεξε στη δουλειά. Ο γιος μου Maksym και εγώ πήγαμε μια βόλτα στο πάρκο. Παραδόξως, δεν υπήρχε κανείς στο πάρκο, παρά μόνο μια κοπέλα που περπατούσε με ένα παιδί ενός έτους. Πρέπει να είχε μόλις αρχίσει να περπατάει, γιατί συχνά έπεφτε στον πισινό του.
Θαύμαζα από μακριά τις προσπάθειές του να σηκωθεί από την άσφαλτο και φανταζόμουν πώς ο Maksymka θα έκανε τις ίδιες προσπάθειες στην ηλικία του. Όταν το κορίτσι με προσπέρασε, τα μάτια μας συναντήθηκαν. Σταμάτησε δίπλα μου, με κοίταξε επίμονα και μετά είπε: “Σβετλάνα, γεια σου.
Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω.Ξαφνιάστηκα, γιατί δεν γνώριζα την κοπέλα. “Λυπάμαι, αλλά δεν σε ξέρω”, είπα αμήχανα. Ήμασταν στο ίδιο νοσοκομείο πριν από ένα χρόνο. Μου έσωσες τη ζωή τότε.” – Έλενα, αγαπητή μου, πόσο έχεις αλλάξει. Τι υπέροχο παιδί που έχεις.
Μιλήσαμε για λίγο, και όταν έφυγε, θυμήθηκα την εποχή που είχα την πρώτη μου αποβολή. Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με μια γυναίκα που γεννούσε, και η Olena ήταν επίσης εκεί. Η κοπέλα αρνήθηκε να ταΐσει το δικό της παιδί, ήθελε να το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο.
Τότε της μίλησα και έμαθα ότι είχε μείνει κατά λάθος έγκυος πριν κλείσει τα 17. Ο φίλος της βρισκόταν στους θάμνους και οι γονείς της απείλησαν ότι θα την πετάξουν έξω μαζί με το μωρό αν τα έφερνε στο σπίτι. Όταν οι γονείς ήρθαν να επισκεφθούν την κόρη τους στη νατάλα, έτρεξα στην αδελφή μου και την έπεισα να φέρει το παιδί για να το δείξει στους παππούδες της.
Σκέφτηκα ότι θα τους ράγιζε η καρδιά όταν την έβλεπαν, και έτσι έγινε. Ο παππούς πήρε τον εγγονό του στην αγκαλιά του και είπε: “Μου μοιάζει πολύ! Πήραν το παιδί στο σπίτι. Τώρα η Ωλένα έχει ήδη γνωρίσει έναν ευγενικό άνθρωπο που έχει αναλάβει το παιδί της.
Οι γονείς του κοριτσιού δεν ενδιαφέρονται για την εγγονή τους. Έμεινα έγκυος τρεις μήνες μετά την αποβολή. Εξάλλου, ήμουν έτοιμη να γεννήσω τον γιο της Ωλένας, αν τον είχε εγκαταλείψει. Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά και για τους δυο μας.