Όταν αποφάσισα να υιοθετήσω ένα αδύναμο αγόρι από ένα ορφανοτροφείο, ήξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο. Το αγόρι γεννήθηκε πρόωρα επειδή η μητέρα του έπινε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε ήδη μια κόρη, η οποία ήταν πέντε ετών τότε, και θα μπορούσα να είχα γεννήσει, αλλά αποφασίσαμε να γεννήσουμε το μωρό επειδή θέλαμε να δώσουμε σε κάποιον μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.Ήταν κοκκινομάλλης, μικρός και απλός.
Ερωτευτήκαμε αμέσως τον Zhenya σαν να ήταν δικός μας γιος. Και ναι, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τώρα δεν θέλω καν να θυμάμαι πόσους γιατρούς και κλινικές περάσαμε για να ορθοποδήσει ο γιος μας. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Και παρόλο που κινδύνευε από ραχίτιδα στην αρχή, απαλλαγήκαμε από όλες τις διαγνώσεις μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Αντιμετωπίσαμε τον Zhenya και την Tanya ακριβώς το ίδιο. Αλλά όταν ο Zhenya μεγάλωσε, παρατήρησε ότι ήταν διαφορετικός από εμάς και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Και δεν του είπαμε ψέματα. Ποιο ήταν το νόημα αν θα το ανακάλυπτε αργά ή γρήγορα; Μόνο μετά από αυτό άλλαξε η στάση του γιου μας απέναντί μας.
Είχε εμμονή με την ιδέα να βρει τους βιολογικούς του γονείς. Παρόλο που δεν τον προδώσαμε, για κάποιο λόγο εξακολουθούσε να είναι θυμωμένος μαζί μας. Στα δεκαοκτώ του, μάζεψε τα πράγματά του, έφυγε από το πανεπιστήμιο και πήγε στην πρωτεύουσα για να συνεχίσει την αναζήτησή του.
Δεν χωρίσαμε με τους καλύτερους όρους, επειδή ο σύζυγός μου και εγώ θέλαμε να ασχοληθεί με τις σπουδές του. Στο τέλος, ο Zhenya φώναξε: “Δεν είστε οι πραγματικοί μου γονείς! Μην μου λέτε τι να κάνω! Δεν χρειάζομαι το πανεπιστήμιό σου! Δεν ξέρουμε πώς να λογικέψουμε τον γιο μας και να τον φέρουμε πίσω στην οικογένεια.
