Η ζωή μου στη γενέτειρά μου δεν πήγαινε καλά από τότε που ήμουν παιδί. Στην αρχή στο νηπιαγωγείο και στη συνέχεια στο σχολείο, όλοι μου την έπεφταν- οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν από το πουθενά και οι δάσκαλοί μου ήταν συχνά αγενείς επειδή είχαν κακή διάθεση ή ίσως ήταν κουρασμένοι.
Στη δουλειά, με θεωρούσαν αποδιοπομπαίο τράγο για τα αφεντικά μου. Όταν έγινα 22 ετών, οι γονείς μου πέθαναν. Πρώτα πέθανε η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου δύο μέρες αργότερα: δεν μπορούσα να αντέξω την απώλεια της μεγαλύτερης αγάπης στη ζωή μου. Δεν μπόρεσα να επιβιώσω αυτή την περίοδο στην πόλη μας.
Εκείνη την εποχή, όλοι οι συγγενείς μας εξαφανίστηκαν… δεν εμφανίστηκαν καν στο γάμο… Πούλησα το σπίτι των γονιών μου, ανακαίνισα το διαμέρισμα που μου είχαν δώσει, το νοίκιασα και με όλα τα χρήματα που είχα, αγόρασα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα και άρχισα να το ανακαινίζω.
Σύντομα, το πολυτελές σπίτι μου δίπλα στη θάλασσα ήταν έτοιμο. Με χαρά δημοσίευσα μια φωτογραφία του στη σελίδα μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μετά από αυτή την ανάρτηση, οι συγγενείς μου ξαφνικά θυμήθηκαν ότι υπήρχα. Φυσικά, πλησίαζαν οι καλοκαιρινές διακοπές!
Βρήκα μια εξαιρετική λύση σε αυτό το πρόβλημα. Ανέβασα μια φωτογραφία του σπιτιού μου πριν από την ανακαίνιση. Κανείς δεν ήθελε πραγματικά να πάει εκεί, οπότε οι συγγενείς μου σταμάτησαν να μου θυμίζουν τους δεσμούς αίματος. Αυτή η ανακοίνωση χρησίμευσε ως ένα είδος ελέγχου παρασίτων.
Τώρα ζω στο σπίτι μου με την ικανοποίηση της καρδιάς μου. Κανείς δεν με πειράζει, κανείς δεν απαιτεί τίποτα από μένα… Για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω εσωτερική αρμονία μέσα μου. Και αποδείχθηκε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να απομακρυνθώ από την “οικογένεια και τους φίλους” μου.
