Πάντα πίστευα ότι το κύριο καθήκον μιας γυναίκας είναι να είναι υποδειγματική σύζυγος και μητέρα, γι’ αυτό παντρεύτηκα νωρίς και έκανα παιδιά το ίδιο νωρίς. Ο σύζυγός μου ήταν επίσης ένας τέλειος οικογενειάρχης. Είχα πάντα εμπιστοσύνη σε αυτόν, τον εμπιστευόμουν απόλυτα και ήξερα ότι στο πρόσωπό του είχα μια ισχυρή στήριξη και υποστήριξη.
Με τον Φιοντόρ μου αποκτήσαμε 3 παιδιά: 2 γιους και μια κόρη. Παράτησα την καριέρα μου για χάρη των παιδιών μου. Στην αρχή, καθόμουν μαζί τους στο ντεκρέ, στη συνέχεια τα φρόντιζα: τα πήγαινα σε όλα τα μαθήματα, έκανα μαθήματα μαζί τους, τα πήγαινα σε μουσεία και θέατρα…
Τα παιδιά μας ήταν επιτυχημένα σε όλα. Έπαιρναν άριστα στο σχολείο και κέρδιζαν βραβεία σε διαγωνισμούς. Πιστεύω ότι αν είχα δουλέψει, δεν θα ήταν τόσο δραστήριοι.
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, ο μακαρίτης ο σύζυγός μου κατάφερε να μαζέψει χρήματα για τα διαμερίσματα των γιων του, και στη συνέχεια πέθανε, και μετά το γάμο η κόρη μου μετακόμισε με τον σύζυγό της, επειδή δεν θα είχαν μαζέψει αρκετά χρήματα για το δικό τους διαμέρισμα αν είχαν νοικιάσει ένα.
Τότε ήταν που άρχισαν να εμφανίζονται τα εγγόνια μου. Η οικογένειά μας μαζευόταν συχνά στο σπίτι μου. Θυμηθήκαμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας, θυμηθήκαμε τον Φέντια μου…Συχνά έμενα με τα εγγόνια μου, ενώ τα παιδιά πετούσαν σε διάφορες χώρες με τα ζευγάρια τους.
Ήταν εύκολο για μένα και έκανα τα πάντα γι’ αυτά σε όλη μου τη ζωή, οπότε γιατί να μείνω με τον εγγονό μου; Μια μέρα η κόρη μου μου είπε ότι θα έπρεπε να ανταλλάξω το διαμέρισμά μου με δύο μικρότερα, ώστε να μπορέσουν επιτέλους να λύσουν το θέμα της στέγασης, γιατί θα έπρεπε να μαζέψουν και να αποταμιεύσουν με το μισθό του γαμπρού μου… (Ev/KQ)
Έκανα ό,τι μου είπε η κόρη μου, και από τότε όλα πήγαν αντίστροφα. Τα εγγόνια μου έχουν μεγαλώσει, τα παιδιά μου δεν με χρειάζονται πια. Τώρα ζω μόνη μου στο διαμέρισμά μου. Το μόνο πράγμα που με κρατάει ζεστό είναι η ανάμνηση της οικογένειάς μας πριν από περίπου 25 χρόνια… Σε ποιο σημείο έκανα λάθος; Έβαλα όλη μου την ψυχή σε αυτούς, και αυτοί…
