Οι γονείς μου αγόρασαν ένα διαμέρισμα όταν ήμουν 16 ετών. Υποσχέθηκαν να μου το δώσουν όταν παντρευτώ. Είμαστε παντρεμένοι εδώ και οκτώ μήνες, αλλά οι γονείς μου δεν βιάζονται να επανεγγράψουν το διαμέρισμα.
Περιμέναμε 8 μήνες, αλλά η υπομονή του Ντίμα εξαντλήθηκε και απαίτησε να μιλήσω με τους γονείς μου.Την επόμενη ημέρα, πήγα να τους δω και τους υπενθύμισα την υπόσχεσή τους, στην οποία απάντησαν μόνο με δυσαρέσκεια ότι δεν έπρεπε να ελπίζω σε μια γρήγορη επανεγγραφή του διαμερίσματος στο όνομά μου.
Οι γονείς μου είπαν ότι θα αισθανόμασταν όλοι πιο ασφαλείς αν το διαμέρισμα καταχωριζόταν στο όνομα του πατέρα μου, επειδή μετά από αυτόν θα έπαιρνα το διαμέρισμα ούτως ή άλλως: είμαι ο μοναδικός κληρονόμος και ο Ντμίτρι δεν είναι σίγουρος για το τι είδους άνθρωπος θα αποδειχθεί, οπότε δεν πρέπει να τον εμπιστεύεστε 100 τοις εκατό.
Ο σύζυγός μου με πιέζει. λέει ότι πρέπει να καταχωρίσουμε ξανά όλα τα έγγραφα και να ζήσουμε ειρηνικά σε αυτό το διαμέρισμα, ή να μαζέψουμε χρήματα για μια προκαταβολή και να αγοράσουμε ένα νέο σπίτι μόνοι μας.
Ο σύζυγός μου είναι αντίθετος με το να ζει σε ένα σπίτι όπου είναι ένα “τίποτα”, όπως του αρέσει να λέει. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κάνω οικονομία σε όλα και να μαζεύω χρήματα για ένα νέο διαμέρισμα, αφού έχω ήδη ένα! Είμαι ήδη διχασμένη μεταξύ των γονιών μου και του συζύγου μου.
Καταλαβαίνω και τις δύο πλευρές της σύγκρουσης, αλλά κανείς δεν φαίνεται να θέλει να με καταλάβει. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει αυτό το ζήτημα της στέγασης, αν δεν σταματήσουμε εγκαίρως και τα μέρη δεν συμβιβαστούν.
