Έχω δουλέψει όλη μου τη ζωή: δεν έχασα ποτέ την ευκαιρία να κερδίσω μια επιπλέον κοπέλα. Η πιο δύσκολη εποχή ήταν όταν οι άνθρωποι έψηναν ψωμί στο σπίτι για να εξοικονομήσουν τις τελευταίες τους δεκάρες. Παρ’ όλα αυτά, δεν θυσίασα τίποτα για την οικογένειά μου: τους πήγαινα διακοπές κάθε χρόνο και τους έκανα ακριβά δώρα.
Εν ολίγοις, ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα για να κάνω τα παιδιά μου ευτυχισμένα. Έχω δύο κόρες και τους χάρισα μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Είχαν πάντα τα καλύτερα παιχνίδια, τα καλύτερα ρούχα, την καλύτερη εκπαίδευση. Επιπλέον, φρόντιζα τους γονείς μου και την πεθερά μου.
Έκανε τα πάντα στην ώρα τους, βοηθούσε τους πάντες, δεν αρνήθηκε ποτέ ένα αίτημα για δανεισμό χρημάτων. Είχαμε μια τριμελή οικογένεια και όλα ήταν πάντα σε τάξη. Όσο για τον σύζυγό μου, προσπαθούσε να συμβαδίζει. Όταν οι κόρες μου μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν, ο σύζυγός μου και εγώ τους δώσαμε από ένα διαμέρισμα.
Τώρα έχουν παιδιά και ζουν ευτυχισμένα. Δυστυχώς, ο σύζυγός μου έφυγε πρόσφατα από αυτόν τον κόσμο. Και απλά δεν μου είχε απομείνει δύναμη για τίποτα: ζω μόνο με τη σύνταξή μου, δεν έχω αποταμιεύσεις… Πριν από ένα μήνα, έλαβα λογαριασμούς κοινής ωφέλειας.
Όταν κοίταξα το ποσό, συνειδητοποίησα ότι ήταν απλησίαστο για μένα. Έτσι αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια από τις κόρες μου – για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και αρνήθηκαν! Ήρθαν το επόμενο πρωί και είπαν ότι είχαν βρει μια διέξοδο από την κατάσταση: μου πρότειναν να γεννήσω τρία παιδιά, να αγοράσω ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου και να ζήσω κάπως με αυτά τα χρήματα.
Φυσικά, αναστατώθηκα πολύ, γιατί είχα περάσει όλη μου τη νιότη φροντίζοντας ώστε η οικογένειά μου να μην έχει τίποτα για να ζήσει. Μου είναι πολύ δύσκολο να εγκαταλείψω το διαμέρισμά μου: είναι μια ανάμνηση, ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε ζήσει εδώ όλη μας τη ζωή, όλες οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μας συνδέονται με αυτούς τους τοίχους. Τι πρέπει να κάνω τώρα; Κατά πάσα πιθανότητα, δεν υπάρχει λόγος να βασίζομαι στις κόρες μου. Μάλλον θα πρέπει να ζήσω από τις αναμνήσεις μου.
